Spring naar de content
bron: johan kleinjan

Het jaar van wantrouwen

Het vertrouwen in instituties heeft afgelopen jaar een flinke knauw opgelopen. Het kabinet krijgt een historisch laag rapportcijfer. Andersom stelt ook de overheid weinig vertrouwen in burgers. Waar komt dit wederzijdse wantrouwen vandaan? ‘Anonieme regels en procedures bepalen het beleid.’

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Bina Ayar

Precies drie dagen nadat Rutte in een interview had opgeroepen om na de ergste coronatoestanden ‘als land weer naast elkaar te gaan staan’ brak in Oekraïne de oorlog uit, met alle bijbehorende polarisatie van dien. Van verzoening of verbroedering was de rest van het jaar evenmin veel te merken. Het vertrouwen in instituties nam af. Het kabinet kreeg een historisch laag rapportcijfer van een 3,3. Ook het vertrouwen in het nieuws bleek gedaald. Verloren vertrouwen was vanaf de zomer te zien aan omgekeerde vlaggen in heel het land en hoorbaar tijdens de rijtoer op Prinsjesdag, toen gejoel en gefluit het traditionele gejuich overstemden. Tegen het einde van het jaar roerden ook klimaatactivisten zich door zich aan dingen vast te lijmen of eeuwenoude kunstwerken te besmeuren.

Dat het vertrouwen afneemt is voor cultuursocioloog Stef Aupers evident. Aupers, die in Amsterdam woont en werkt aan de KU Leuven als hoogleraar mediacultuur, linkt de eruptie van wantrouwen aan langer lopende sociologische processen. Zoals mondialisering, een veranderde toegang tot kennis en een bureaucratische overheid die regelmatig steken laat vallen. Zijn onderzoek richt zich vooral op complotdenkers. “Die groep vertegenwoordigt het vleesgeworden wantrouwen, maar bestaat lang niet altijd uit ‘wappies’.”

Paywall

Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.

Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.

Kies een lidmaatschap