‘Maar eh, wacht even… u eh, u bent toch rrrrechts?’
Bij het Kennis- en Zorgcentrum Genderdysforie (KZcG) van Amsterdam UMC zijn ze al decennia niet anders gewend dan dat zij met eerbied en bewondering bejegend worden. Niet één Nederlandse journalist heeft ze ooit kritisch ondervraagd over hun praktijk, schrijft columnist Jan Kuitenbrouwer.
In 1977 ging ik de journalistiek in. Het stuk dat mij de meeste moeite gekost heeft om gepubliceerd te krijgen, verscheen op 31 december jongstleden. Niet dat het in die 45 jaar altijd op rolletjes liep, maar als er obstakels waren, was ik meestal zelf het probleem. Ik kreeg onvoldoende greep op het onderwerp, er zat iets in de weg, ik verloor mijn belangstelling. Dat het stuk in orde was maar dat ik niemand kon vinden om het te publiceren, is me nooit overkomen.
Dat was het probleem met dit stuk. Maanden geleden al mankeerde er niets aan. Het is een samenvatting van wat er de afgelopen tijd in andere landen bekend is geworden over een experimentele medische behandeling, de bestrijding van genderdysforie bij tieners met behulp van puberteitsblokkers, hormonen en chirurgie. Maar gender is het meest gekoesterde links-progressieve geloofsartikel van dit moment, mogelijk ex aequo met antiracisme. Dat ligt héél gevoelig. Links heeft enorme moeite met het vinden van nieuwe ideeën, maar als ze er een hébben, zinnig of onzinnig, gaan ze door het lint als je eraan komt.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
