Guus stond op en begon de keukentafel af te ruimen. Traag en met zorg. Eerst de boerenboter die al zacht was geworden. Hij opende de koelkast om de boter erin te leggen, maar bleef onbewogen staan. Hoe snel vergeet je die dingen die niet passen in de alledaagse handelingen? De koelkast was leeg, op een pot zure augurken na die toch niet konden bederven. En onverlicht. Hij had in de ochtend de laatste restjes voedsel in een vuilniszak gekieperd en de stekker van de koelkast eruit getrokken. Hij opende de zak, liet de boter erin vallen en vervolgens de sneetjes brood, twee resterende plakjes jong belegen en het gekookte ei dat hij niet door zijn keel had kunnen krijgen. De tafel was nu opgeruimd.
Hij keek naar de bruine vochtige kring die zijn mok met zwarte koffie in het hout had geprent. Hij knopte zijn rode zakdoek van zijn nek los en legde die op de bruine vlek. Als een levenloos aandenken dat de gemorste koffiekring moest maskeren. Vervolgens keek hij door het raam naar het weiland dat onder een verstikkende dekken van zonlicht glom. De ochtenddauw was op dit vroege uur nog niet verdampt. Tot in de verte heerste de leegte. Groene leegte door het felle azuurblauw begrensd.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
