Lotte Kopecky en een wereldtitel zonder ondertitels
Lotte Kopecky is zondag in Glasgow wereldkampioen op de weg geworden. ‘An amazing year,’ stelde de interviewer na afloop ten overvloede vast. ‘In some way an amazing year, in some way a very hard year,’ antwoordde Kopecky. En ze huilde.
Geregeld draag ik bij aan een podcast over wielrennen. Daarin vertel ik hoe ik de dingen zie, soms bondig en to the point, veel vaker uitvoerig en oeverloos. Ooit, toen ik er nog maar net in zat, in die podcast, ontglipte me eens een zinnetje over Lotte Kopecky. Van wie ik vaak had gehoord, maar die ik eigenlijk nog nooit echt goed had gezien.
‘Lotte Kopecky,’ zei ik, ‘die wint nooit wat.’
Op dat moment klopte dat al niet, maar wat ik eigenlijk had willen zeggen – dat Lotte Kopecky relatief weinig won in vergelijking met hoe vaak haar naam viel in het Vlaamse commentaar bij de vrouwenkoersen – dat was in elk geval geen totale onzin, want dit speelde zich af in de tijd dat de Nederlandse vrouwen de grote wielerwedstrijden onder elkaar verdeelden, als ze elkaar niet zodanig naar het leven stonden dat er helemaal niemand won, tenminste.
Maar goed, hoe gaat zoiets: je zit op je praatstoel, je babbelt wat, je gedachten nemen eens wat afslagen, ha, hier ben je nog nooit geweest, dit is onbekend terrein, mooi zeg. En je gaat niet zachter rijden, je gaat niet langzamer, welnee: je versnelt, je zet de boel eens wat extra aan en voor je het weet heb je de grootst mogelijke kullekoek op je naam.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
