Waarom we de wereld willen verkleinen
Onbesproken maakt niet onbemind. Arjan Peters brengt op deze plek met enige regelmaat interessante boeken voor het voetlicht die zijn ondergesneeuwd in de media. Zoals Op onware grootte van Nicolaas Matsier. 'Moet je nou kijken, lijkt elk stuk te roepen, en tekst plus foto’s zijn tweestemmig enthousiasmerend.'
Aan het eind van de zeventiende eeuw bestond de globe al een tijdje, de wereld verkleind tot een overzichtelijke bol waarop met zorg de tekening van een atlas is geplakt. Maar in die tijd, toen door de ontdekkingsreizen de lege plekken op die kaart steeds verder werden ingevuld, verschenen in Amsterdam ook de eerste zakglobes, op het piepkleine formaat van 5,5 x 5,3 centimeter.
Een hebbeding in een leren foedraaltje, met aan de binnenkant daarvan een afbeelding van het hemelgewelf. ‘Twee-in-een!,’ schrijft Nicolaas Matsier (1945) opgetogen over dit kleinood, en de afbeelding in zijn boek Op onware grootte is groot genoeg om vast te stellen dat dit wonder van verfijning moeiteloos ruim drie eeuwen heeft doorstaan. Er loopt een rechte lijn van die kunstwerkjes naar onze schoolatlassen en globes, die tegenwoordig als lampje of voetbal op kinderkamers misschien nog een beetje de verbeelding prikkelen.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
