Het Eurovisie Songfestival: ‘manische én depressieve episodes’
Sommige mensen vinden dat Joost Klein de dood van zijn ouders uitmelkt op het podium in Malmö. Tessa Sparreboom niet. 'Voor mijn part zet hij zaterdag de urnen op het podium.'
Het is tien over twaalf ’s nachts. Meer dan drie uur lang ben ik gegijzeld door twee Zweedse presentatrices, Cornald Maas, Fidan Ekiz, Rob Jetten en de onderkin van Henkjan Smits. Wiens schuld is het dat ik de tweede halve finale van het Eurovisie Songfestival inclusief Op1-nabespreking heb moeten aanschouwen? Daar kan ik heel kort over zijn: die van Roel Maalderink.
Eigenlijk had ik eerder deze week een stukje over het nieuwe seizoen van zijn programma Plakshot willen schrijven. Dat ging niet door toen bleek dat dit nieuwe seizoen weliswaar oervervelend was, maar op precies dezelfde manier als de voorgaande seizoenen dat waren. Eerlijk is het niet: Maalderink mag wel tot in den treure welwillende mensen voor gek zetten op tv, maar critici mogen er niet eindeloos wat van blijven zeggen. Je moet door. Daarom zal niemand mij meer horen zeggen dat Maalderink nu echt, onmiddellijk, zonder pardon en zonder kans op terugkeer van de buis moet worden gehaald.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
