Schaamsalaris
Hoe ze heet, weet ik niet meer. Ze moet eind vijftig zijn geweest. Al haar leven woonde ze in Parijs en ‘daar zou nooit verandering in komen’. Ze hield niet van mensen uit Bordeaux en niet van in hetzelfde huis wonen als haar man. “Want een ceder en roos groeien niet in elkaars nabijheid.” Ik knikte.
Mijn geliefde en mezelf elk een huis cadeau doen, daar ben ik nog een paar bestsellers of onbekende rijke ooms van verwijderd. En een latrelatie is nog steeds eerder een compromis dan een ideaal. Maar het installeren van bemoeienisvrije zones lijkt me voor zowel lieven als landen zeer aangewezen. Houdt u een beetje afstand, alstublieft.
De Franse tv-filosoof Bernard-Henri Lévy, de man die sneller een mening klaar heeft dan zijn schaduw, zegt zijn vrouw nog steeds te vousvoyeren. Dat is me wat al te parmantig. Maar deze politesse zou ik verkiezen boven het cliché van lekker-je-nagels-knippen-terwijl-je-zit-te-beren-en-je-hartendief-in-bad-schuimbaarden-zit-te-kneden. Het recht op volledige openheid lijkt me eerder geschikt voor een sm-kelder dan een doorzonwijk.
Dat het briefgeheim eerder als een onvervreemdbaar recht is vastgelegd dan de vrijheid van meningsuiting, is geen toeval. Onze voorbijflitsende, wispelturige gedachten, evenzeer ingegeven door toeval, de kwaliteit van het net geconsumeerde kopje koffie en het al dan niet gehad hebben van ochtendseks, zijn gemaakt voor de duur van een gesprek. Eenmaal opgeschreven verkrijgt zelfs de lulligste sms of tweet status door zijn onveranderlijkheid. Al wie nog een persoonlijke correspondentie of dagboek erop nahoudt, zal bij het teruglezen toch af en toe verbaasd zijn over de kwaliteit van het geschrevene, ten goede of ten kwade.
Ik ken mannen die een programmaatje hebben geïnstalleerd op hun laptop zodat ze kunnen achterhalen wat vrouwlief heeft ingetikt (google op ‘keylogger’). Vrouwen die ‘s nachts de telefoon checken van hun lieveling of Facebook navlooien op verdachte opgestoken duimpjes of expliciete smiley’s.
Maar iemands privacy schenden kan zware gevolgen hebben. Een jonge, dikkige ondernemer die meer ideeën had dan werklust, bracht na een mislukte businesstrip in Polen een bijzonder lieve meid mee naar Nederland. Mooi en melancholiek, in bezit van een redelijk onbruikbaar diploma en van mening dat een man met een schort om er belachelijk uitziet. Haar liefde was van de onderdanige soort. Al zoende ze me wel heel erg intens een gelukkig 2006 toe.
Hoewel haar kennis van Nederlands na wat maanden al meer dan acceptabel was, nam hij nog steeds haar brieven door. Op een dag opende hij de envelop met haar salarisafschrift. Hij ontdekte dat ze, krap twee jaar na haar aankomst in Nederland, meer verdiende dan hij. Die avond was er ruzie. Hij ging nog meer vreten, zijn bedrijf flopte en zij verliet hem. De gescheurde envelop kan daarvan niet de oorzaak zijn geweest. Natuurlijk niet.
