Spiekboekje

‘Bestaat dat handige wijnboekje eigenlijk nog dat je zo in je binnenzak kunt steken, en waar alles in staat?” vroeg iemand mij laatst. Ik wist meteen wat hij bedoelde: Hugh Johnsons Wijnwijzer. Een smal, lang, rood boekje waar ik mij in mijn wijnbeginjaren mee terugtrok op het toilet van het restaurant na de wijnkaart te hebben bekeken. Daar deed ik dan een quick scan van het aanbod om na terugkomst het gezelschap te imponeren met een gedecideerd: “Laten we de Chteau Monbousquet nemen. Dat is een domein van 28 hectare, gelegen in de vallei van de Dordogne, ten zuiden van Saint-Émilion. Daar maken ze een aantrekkelijke, vroegrijpe wijn, afkomstig van een bodem met veel kiezel.” Want dat had Hugh je net toegefluisterd vanuit de editie van 1978, onder redactie van wijlen Wina Born. Maar inmiddels is Wina alweer bijna Born Again. En Hugh Johnson’s Wijngids 2010 (€19,95) heeft gelijke pas gehouden met de uitdijende wijnwereld en onze groeiende belangstelling daarvoor. Een binnenzak van een colbert voldoet dan ook allang niet meer. Een bijzettafel is beter op zijn plaats. Waar de eerste Wijnwijzer slechts 144 pagina’s nodig had om alle ‘namen, feiten, jaargangen, beschrijvingen en kwaliteitsoordelen’ weer te geven, telt deze 27ste editie er 427. Het zal niemand verbazen dat vooral het aantal pagina’s met wijnlanden uit de Nieuwe Wereld fiks is toegenomen. In 1978 waren het er 21, nu zijn het er 110. Opvallend is overigens dat de Amerikanen daarvan bijna de helft opeisen. Voor Nederland is dat aan de ruime kant, omdat de vruchten van de Amerikaanse wijnindustrie hier helemaal niet zo populair zijn. Maar de Wijngids is ook een belangrijk exportproduct: wereldwijd zijn er al meer dan tien miljoen van verkocht. En wat is er inmiddels van Monbousquet geworden? In 2010 is dat ‘een substantieel bezit, compleet gerevolutioneerd door nieuwe eigenaar. Nu superrijke, geconcentreerde en voluptueuze wijnen’. Dan weet u dat vast als u straks terugkomt van de wc.