Vragen, vragen…
“Heb ik een relatie, wil ik weer reizen – al heb ik dat nooit gedaan omdat ik niet durfde. Heb ik een leuke baan, wil ik eigenlijk ook wel iets anders, maar weet ik niet wat. En moet ik nu in het bruisende Utrecht blijven wonen of toch meer de provincie in, naar dat leuke, niet al te dure huis met een tuin en het bos een stukje verderop?
Dat is bijvoorbeeld wat ik wel heel graag zou willen, ben ik ook weer wat dichter bij mijn ouders. Maar ja, mijn vrienden en alle gave Randstad-dingen blijven ook lonken, en bovendien: hoe suf is het in de provincie wel niet?
God, ik ben soms zo jaloers op mensen die te dom zijn om na te denken – althans, zo mag ik dat graag zeggen om daarmee mijn eigen onrust weg te nemen – en die gewoon doen wat hun ouders en iedereen om ze heen doen: middelbare school, vervolgopleiding, vriend krijgen, samenwonen in het dorp van herkomst of misschien heel exotisch een dorpje verderop, trouwen, kind krijgen, beetje blijven werken, kinderen grootbrengen en één keer per jaar naar Mallorca. En dat leven maar gewoon leven, zonder vragen te stellen.
Want dat is het vooral: die eeuwige vragen die je jezelf blijft stellen. Doe ik het wel goed? Leef ik wel ‘puur’? Want dat moet hè, van de Happinez en al die zelfhulpboeken tegenwoordig. Blijf ik wel dicht genoeg bij mezelf? En als je dan eenmaal iets ‘voelt’ (ook zo trendy), daar toch maar van afwijken omdat andere mensen dat gevoel misschien wel raar vinden. Enzovoort, en zo verder. Ik kan er wel een boek over schrijven.”
Neeltje Huirne, hoogopgeleid en bijna dertig
