Politici mogen best ergens in geloven
Hoewel ik niet christelijk ben, heb ik toch wel een enkele keer op het CDA gestemd. Een paar jaar geleden nog op Balkenende, herinner ik me. Ik kreeg wel eens genoeg van de immer correcte saaiheid van D66 of van de werkgeversmentaliteit van de VVD. Het CDA gaat het niet worden deze keer (daarvoor spreekt Buma te weinig tot mijn verbeelding), maar als optie voor kiezers in het politieke midden zie ik niet wat er mis is met het CDA.
Het is naar mijn idee al weer enige tijd geleden dat alleen al het woord christen voldoende was om weldenkende mensen een rood waas voor ogen te bezorgen, maar daar vergis ik me in. Afgelopen zaterdag las ik een ouderwetse woede-eruptie over religie als zodanig, het christendom in het bijzonder en de idiotie van heilige boeken, die uitmondde in een ontkenning van het bestaansrecht van christelijke politieke partijen. Auteur Jonathan van het Reve meende nog net niet dat dergelijke partijen verboden moesten worden, maar wel dat geloof een belemmering vormt voor vrij denken en zinvol debatteren en daarom niet thuis hoort in de Tweede Kamer. Politici die zich laten inspireren door een of andere religie hebben volgens hem even weinig recht van spreken als iemand die in kabouters of astrologie gelooft. De zulken kunnen eenvoudig niet serieus worden genomen en moeten voortdurend aan de tand gevoeld worden over de suspecte oorsprong van hun denkbeelden.
Christelijke politici beroepen zich op de Bijbel danwel (de minder orthodoxe richting:) laten zich erdoor inspireren, en dat mag niet van Van het Reve, want die teksten hebben even weinig legitimiteit als de sprookjes van Andersen of de avonturen van Kuifje. Helemaal waar. Er bestaat geen enkel onaantastbaar boek, zelfs aan het wetboek wordt voortdurend gesleuteld. Alle teksten zijn per definitie voor meerdere interpretaties vatbaar. Maar je mag als politicus toch wel een boek uitkiezen dat je aan het denken zet en dat je levensbeschouwing richting geeft? Mark Rutte heeft De toverberg als favoriet boek, las ik ergens. Prima voorkeur, lijkt me, van dat boek heb ik zelf ook veel opgestoken. Waarom zouden Sybrand Buma en de zijnen niet de Bijbel mogen nemen? Er staan echt wel behartigenswaardige passages in en doordrongenheid van het christelijk gedachtegoed vormt absoluut geen belemmering voor een politieke discussie over de hypotheekrenteaftrek.
In het pragmatische politieke bedrijf van alledag doet het er niet toe wat de oorsprong van iemands ideeën zijn. Sommige wortels van de sociaal-democraten gaan terug tot Marx. Putten uit de Bijbel is niet verwerpelijker dan het atheïstische gedachtegoed van je ouders overnemen of, zoals Wilders, je visie baseren op het mythisch homogene smurfendorp van Peyo. Ten diepste zijn alle levensovertuigingen gebaseerd op een gevoel dat niet in rationele termen uit te leggen valt. Dat kun je geloof noemen. De Partij voor de Dieren opereert net zo goed vanuit een geloof als het CDA, de PvdA of de VVD.
Het enige gebied waar geloof geen rol speelt is de wetenschap, maar de wetenschap is nu net weer minder geschikt om politiek mee te bedrijven. Als iets waar is het waar en kun je er niet over discussiëren, behalve door elkaar te bestoken met bakken cijfers. Politici moeten het hebben van ideeën en bevlogenheid. Ergens in geloven is daarvoor de eerste vereiste.
