Waarom de zaak Kavanaugh veel groter is dan Amerika
Hoorzittingen voor de benoeming van ene Brett Kavanaugh tot het Amerikaanse hooggerechtshof. Het klinkt als een van de saaiste dingen die je kunt verzinnen. En toch heb ik twee dagen lang aan mijn scherm gekluisterd gezeten, mijn nagels tot het bot gebeten, en er berichten in capslock over geappt aan vriendinnen. Vele anderen met me.
Waarom vrouwen in Amerika ziedend en van slag zijn is duidelijk. De kandidaat, rechter Brett Kavanaugh, is specifiek door Trump uitgekozen omdat hij niet gelooft dat een zittende president kan worden aangeklaagd. Saillant, omdat er op dit moment een strafrechtelijk onderzoek naar Trump loopt. Maar even gevoelig is dat de benoeming van deze man de doorslaggevende stem zou worden die Roe v. Wade, de belangrijkste abortuswet van Amerika, terug zou kunnen draaien. Dit zou betekenen dat abortus in veel staten weer illegaal kan worden, met ontzettend heftige gevolgen voor vrouwenrechten.
rapey Vindicatcorpsbal from hell
En juist deze man, Brett Kavanaugh, zou zich zijn gehele pubertijd en adolescentie hebben gedragen als een rapey Vindicatcorpsbal from hell. En wat nog erger is, is dat de verhalen maar naar boven blijven komen, doorspekt van walgelijke details uit teksten die in zijn jaarboek zijn gepubliceerd, tot beschuldigingen van zijn aanwezigheid en medeplichtigheid in groepsverkrachtingen. In het midden van al deze ellende, staat Dr. Christine Blasey Ford, die afgelopen donderdag verklaarde dat ze als 15-jarige op een verschrikkelijke manier werd aangerand door Kavanaugh, en vervolgens urenlang ondervraagd werd.
Gedurende deze pijnlijke zitting, had ze een overduidelijke, en bijna nerveuze behoefte om zich aan te passen, welwillend op te stellen, mee te helpen, en het goed te doen. Op het moment dat er na haar verklaring gesuggereerd wordt om een pauze in te lassen, antwoord ze met een beleefde glimlach en vraagt ze ‘of dat de senatoren ook uitkomt’. Ze is gewend om ‘collegiaal te zijn’. Dr. Blasey Ford, een professor in psychologie, antwoordde zorgvuldig, volledig, en met wetenschappelijke kennis over haar eigen trauma. Een van de republikeinse senatoren omschreef haar dan ook later tegen CNN als “attractive and nice person.” “She’s pleasing,” voegde hij toe.
Er zijn een heleboel hoepels waar een vrouw doorheen moet springen wanneer ze deelneemt aan het publieke debat. En die eisen zijn nog absurder voor een vrouw die een verklaring aflegt over seksueel misbruik. De manieren waarop de schuld omgedraaid wordt naar het slachtoffer, zijn er te veel om op te noemen. Dr. Blasey Ford voldeed aan alle mogelijke criteria: ze sprong door alle hoepels zonder ook maar een moment te wankelen, terwijl het haar duidelijk veel kostte. De details deden je nekharen overeind staan.
Het was moeilijk om niet de hele tijd te denken aan de hoorzitting van Anita Hill, die in de jaren ’90 een vergelijkbare verklaring aflegde. Zij, een jonge, alleenstaande, zwarte vrouw, werd beduidend minder beleefd behandeld. Dr. Blasey Ford daarentegen, een lieve, blonde, hoogopgeleide en welgestelde moeder, was een getuige die door de Republikeinen niet zo snel terzijde geschoven kon worden.
Stupide verweer van Kavanaugh
Wat het er allemaal nog pijnlijker maakte was dat Brett Kavanaugh, meteen na de bedeesde Dr. Ford, schreeuwend, interrumperend, en huilend tekeer ging tegen de senatoren. Hij was beledigend, weigerde vragen te beantwoorden of ontweek ze. De verontwaardigde woede dat men in twijfel trok dat hij deze zetel op het hooggerechtshof wel verdiende, spatte ervan af. De stupiditeit van zijn verweer, die ergens neerkwam tussen een bierreclame, een volledige ontkenning, en boys will be boys, veroorzaakte honderden memes. Het was absurd om naar te kijken, hoe hij zich niet alleen – om een toepasselijk woord te gebruiken – hysterisch gedroeg, maar er ook nog schuimbekkend mee wegkwam.
Zelfs als hij het gedaan zou hebben, beredeneren mensen ook in Nederland, dan zou een jeugdige aanranding of twee helemaal niet hoeven betekenen dat hij geen kans meer maakt om benoemd te worden tot het hoge gerechtshof. Adriaan van Dis vraagt zich bij De Wereld Draait Door af of er niet wordt doorgeschoten naar een ‘seksueel McCarthyism’, het gaat tenslotte om de daden van een jongen gaat die nog maar 17 was, is daar geen coulance meer voor? In een vox pop interview verzekert een Amerikaanse vrouw haar twee tienerdochters het helemaal geen big deal is als jongens zich aan hen vergrijpen. Ze glimlachen ongemakkelijk en knikken mee.
De houding van Dr. Blasey Ford, die nog net niet uit reflex opstond om te helpen met het opruimen van de koffiekopjes, was voor veel vrouwen even herkenbaar als de verwende driftigheid waar Kavanaugh mee om zich heen sloeg. Veel vrouwen hebben eerder een man zo tekeer zien gaan, op het moment dat hij zijn zin niet kreeg. De wachttijden bij de Amerikaanse landelijke hulplijn voor seksueel geweld, zijn vanwege de hoorzittingen nog nooit zo lang geweest. De opiniestukken van woedende vrouwen bleven maar verschijnen.
Belangrijk moment in de geschiedenis
Uiteindelijk was het afgelopen vrijdag niet de beleefdheid van Dr. Blasey Ford die de doorslag gaf in de stemming van de Senaatscommissie. Het waren twee jonge vrouwen die in de deur van de lift gingen staan en een twijfelende republikeinse senator voor de camera’s van CNN confronteerden. Hij is uiteindelijk de swing vote, die zegt geen ‘ja’ te zullen stemmen zonder dat er een FBI-onderzoek naar ‘de huidige, geloofwaardige aantijgingen’ is gebeurd.
Dit is groter dan het hooggerechtshof, groter dan Amerika. Dit is een belangrijk moment in de geschiedenis voor vrouwen overal ter wereld. Het gaat hier om de vraag hoeveel coulance we voor seksueel wangedrag van jongens hebben voor we gaan nadenken over de veiligheid van vrouwen. Hoe perfect slachtoffers moeten zijn voordat ze gehoord worden en hun verklaringen onderzocht worden. En hoe vaak slachtoffers zichzelf en plein public moeten openrijten, om hun pijn op een presenteerblaadje aan te bieden, voordat ze gehoord worden. Het gaat uiteindelijk om de vraag hoe boos vrouwen moeten worden, voor er naar ze geluisterd wordt.
Het gaat uiteindelijk om de vraag hoe boos vrouwen moeten worden, voor er naar ze geluisterd wordt
