De zaak-Mai (deel 1)
Jan Kuitenbrouwer over de ophef rond zijn oude uitgever Mai Spijkers. 'Wat de schrijfster van dit j'accuse doet, is uiterst laf.'
Wat mij het sterkst trof in het stuk van Ronit Palache over Mai Spijkers is de bangelijkheid van de hedendaagse cultuurwerknemer. De Prometheus-medewerker durft tijdens een personeelsuitstapje de baas niet te verslaan bij een spelletje, omdat die anders knorrig wordt. Hij/zij durft zich niet openlijk te beklagen over de slechte kwaliteit koffie die de zaak verstrekt, en stelt verdekt een zelfbetaald koffiemachientje op. Palache zelf laat zich ook van alles aanleunen waarvan ik me nauwelijks kan voorstellen dat je dat pikt, ook al ben je maar een inwisselbare juniorbediende.
Toen mijn generatie de arbeidsmarkt betrad, lagen de verhoudingen een beetje anders. Jonge afgestudeerden stonden niet echt in de rij bij de gevestigde mediabedrijven. Het was eerder andersom. Er was een culturele omwenteling gaande, kranten, tijdschriften, omroepen wilden niets liever dan jonge mensen aan boord nemen om greep op de tijdgeest te krijgen. Maar jonge mensen konden ook een jaartje gaan reizen, daarna misschien nog een tweede studie doen, desnoods een derde, en anders misschien hun eigen blad of krant of omroep beginnen? Dus je moest als werkgever wel iets te bieden hebben.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
