Ik ben mijn hele leven een terrastijger geweest. Een topterras moet wat mij betreft aan een aantal voorwaarden voldoen. De belangrijkste: vrij uitzicht op een onafgebroken stroom van voetgangers en fietsers. Het summum is een voorbij sjokkende optocht van menselijk leed, zodat ik op- en aanmerkingen kan maken, bij voorkeur over de fysieke uitdagingen van de passanten. In Amsterdam zat ik hele dagen op het terras van Casa Maria, Warmoesstraat nummer 60, recht tegenover de Lange Niezel en pal naast het politiebureau. De klandizie bestond uit hele valse nichten, travestieten, transgenders en hoeren en het merendeel kwam van de overzeese gebieden, door Gerard Reve ook wel de ‘Overzeese Geslachtsdelen’ genoemd. 

De aids-pandemie decimeerde de clientèle van deze Mokumse Cage aux Folles, tot groot verdriet van mij en barkeepster Linda, de dochter van Maria. De begrafenissen en crematies waren diep treurig maar ontaarden steevast in vrolijke après nous le déluge-uitspattingen waar D66 qua diversiteit nog een puntje aan kan zuigen (pun not intended). 

Niemand maar dan ook niemand kon ongestoord langs Casa Maria lopen. Bij iedere voorbijganger begon de volière te kwetteren dat het een aard had. 

Dat was genieten hoor, vooral als er mensen met een bochel, een klompvoet, een pruik of haarstukje, overkammers, hele truttige homostelletjes in leren pakken met een rode of gele zakdoek in de achterzak en stuitend slecht geklede hetero’s voorbij kwamen. 

Hoogtepunt van de dag was altijd wanneer de NAF-brigade een Noord-Afrikaanse zakkenroller had opgepakt en naar het bureau sleepte, en de dellen van Casa Maria het vieze ding kenden van de pisbak. Joelen, gillen, krijsen en ik deed vrolijk mee. 

Andere terrassen waar ik graag mocht verpozen: Café Mulder aan de Weteringschans, Café Confianza aan het Kadijkseplein, Chez Manfred en Café Montmartre (hoi Gerard Joling!) in de Halvemaansteeg, de Amstel Taveerne aan de Amstel (hoi Astrid Nijgh!), de Koningshut in de Spuistraat en Café De Zon op de Nieuwmarkt. 

Bij de zon zat mijn held Rijk de Gooyer vaak heerlijk te kankeren.

Ik kwam graag op de Nieuwmarkt, en met name bij Café de Vriendschap waar ze boos werden als je ‘s ochtends een kopje koffie in plaats van een kopstoot bestelde. Verder kwam ik bij ‘t Loosje en op onzalige tijdstippen zakte ik door bij Bloemen Pietje aan de Geldersekade (waar de klanten van Casa Maria in de regel de nacht eindigden) en bij nachtkroeg De Witte Ballon alias de Herberg op Geldersekade 56, waar ik de legendarische Mexicaanse bonensoep van Sally naar binnen slobberde en probeerde recht op mijn benen te staan als ik naar de plee moest want anders schopte uitbater Gerrie mij er zonder pardon uit. Mimi Kok had wortel geschoten in de Herberg voor ze naar artiestensociëteit De Kring verkaste en ik heb er regelmatig zitten tongen met Ramses Shaffy (niet met Mimi hoor!). 

En toen las ik van de week dat verschrikkelijke verhaal in het Parool. Leest en huivert: 

“Met plannen voor gecontroleerde terraspleinen, willen café’s en restaurants de beperkingen van de anderhalvemetereconomie het hoofd bieden. Als eerste op de Nieuwmarkt: een blauwdruk voor horecapleinen en -straten elders in Amsterdam en de rest van het land. 25 tafels, 100 gasten maximaal en iedereen reserveert via een app. Niet meteen volgende week, als de horeca weer open mag, maar vanaf 17 juni. Een intelligente première, noemt initiatiefnemer Barry van den Berg het. ‘Als je nu meteen voluit gaat, dan weet je zeker dat er problemen komen.’ Een gecontroleerd terras moet het worden, veilig voor de gasten, het personeel en de omwonenden. Het plein voor en naast de Waag wordt een afgezet terrasplein, met aparte in- en uitgangen. Even aanschuiven is er niet meer bij, want er moet van te voren worden gereserveerd via evenementenapp Yourticketprovider. Dat kan van 10 uur ’s ochtends tot 10 uur ’s avonds, in tijdsblokken van een uur waarvan er maximaal twee aaneengeregen kunnen worden. Na afloop van het terrasbezoek wordt eerst het meubilair gereinigd. Vervolgens kan de volgende bezoekersstroom − keurig wachtend op 1,5 meter afstand van elkaar − druppelsgewijs plaatsnemen.”

Dat die Barry zulks zonder een spier te vertrekken uit zijn mond krijgt! Attenooie, onder de Duitse bezetter waren er minder regels en verboden dan op het nieuwe terras van de Nieuwmarkt. Dat wordt dus een soort kooi waarin een fatsoenlijk mens als ik dood noch levend gevonden wil worden. En wat gaat dat allemaal niet kosten! Een biertje met een flinke coronatax is daar binnenkort net zo duur als in Dubai, alleen heb je in die theedoekenzandbak tenminste nog net personeel. En het kan nog gekker, mensen, want was las ik nog meer in het Parool?  

Attenooie, onder de Duitse bezetter waren er minder regels en verboden dan op het nieuwe terras van de Nieuwmarkt.

Suzanna van Antwerpen (44) en haar vrienden willen horecaondernemers helpen met het coronakwartje: een vrijwillige bijdrage per consumptie.

“Hoe werkt dat? ‘We hebben raamstickers, posters en tafelkaarten die ondernemers kunnen bestellen. Dan weten consumenten dat je meedoet aan de actie. Op de tafelkaarten staat uitgelegd hoe het werkt, en dat het coronakwartje niet de fooi vervangt, maar erbovenop komt. Wanneer je dan tien consumpties hebt besteld, betaal je 2,50 euro extra. Het is natuurlijk ook mogelijk om niet mee te doen aan de actie.’ Werken jullie zelf ook in de horeca? ‘Nee, we zijn gewoon acht vrienden uit Goes die dachten: wat kunnen we doen om de horeca te helpen?'”

Enfin, de mythe van de Zeeuwse gierigheid (geen cent teveel hoor!) is hiermee flink aan het wankelen gebracht. 

Reken zelf maar uit wat een piepklein glaasje pislauwe Heineken gaat kosten op de Nieuwe Nieuwmarkt. De sowieso exorbitante prijs voor een consumptie, plus coronatax, plus je coronakwartje plus fooi: alsof je een emmer leegschudt! 

Ik dank de Heere Jezus elke dag op mijn blote knieën dat ik in de Algarve woon, en ook nog eens aan zee. Soms denk ik dat de Portugezen behalve tempura, stokvis, pastel de nata, de ukelele en port ook het terras hebben uitgevonden. Het caféleven speelt zich hier vrijwel het hele jaar buiten af dus we hebben weinig last van gedonder met meetlintjes, stoelendansen en toogverboden want er zit toch bijna niemand binnen. 

Toen in Olhão vorige week de kroegen weer open gingen, was het meteen weer als vanouds hutjemutje op de terrassen. De zeer obscure dronkelappenkroeg aan de Avenida da República die ik graag frequenteer, leek op een mini-uitvoering van de apenrots van Gibraltar. Uiteraard hield ik als brave burger twee meter afstand maar de rest van de paradijsvogels zat bovenop elkaar. Qua gekwetter deed het mij denken aan Casa Maria, al is het lGBTQIA+-gehalte in deze uitspanning niet zo hoog al kom je een heel eind als je iemand een euro biedt. En het goede nieuws is dat een flesje ijskoud Sagres-bier slechts 90 eurocents kost, gewoon aan de bar te bestellen zonder app. Het Mokumse terras is dood, leve de Algarve!

Word lid van HP/De Tijd