Mijn hete nachten met Anja Meulenbelt in Gaza
Arthur van Amerongen las het boek Vijftig Jaar Palestina Komitee van Kees Broer en moest onder meer denken aan zijn ontmoeting met Anja Meulenbelt – de peetmoeder van de onwelriekende gleuvenbrigade – die net als hij van een goeie slok houdt.
Discussiëren over het Israëlisch-Palestijns conflict is een nutteloze en uiterst vermoeiende bezigheid. Ik begon er veertig jaar geleden mee en ben uitgekakeld.
Op Twitter en Facebook en duistere blogs gaat het geouwehoer echter vrolijk door. De meest onschuldige twiet – ‘De gay pride in Tel Aviv is de gezelligste van de wereld, jammer dat alcohol in het Heilige Land zo onbeschoft duur is’ – ontaardt in psychopathische scheldkanonnades.
Het zijn altijd dezelfde volidioten die reaguren: schuimbekkende antisemieten die op hun vijftigste nog bij hun moeder wonen, gristenwappies die in Armageddon geloven en er van overtuigd zijn dat alle joden zich tot het christendom bekeren wanneer de Heere Jezus terugkeert op deez’ aard’ en mohammedaanse gangsterrappers met een woordenschat kleiner dan hun schoenmaat.
Precies wat Clint Eastwood alias Harry Callahan zegt in The Dead Pool: ‘Well, opinions are like assholes. Everybody has one.’
Het zijn altijd dezelfde volidioten die reaguren: schuimbekkende antisemieten die op hun vijftigste nog bij hun moeder wonen
De afgelopen zomer was ik met mijn mattie Pieter Waterdrinker op studiereis in Israël en wijdde daar een paar columns voor de Volkskrant en een vrijdagpreek voor HP/De Tijd aan. Noblesse oblige.
Mijn hersenscheten bleven niet onopgemerkt. Een anonieme mesjoggene schreef dat ik mij acht dagen aan de rand van een zwembad in een vijfsterrenhotel in Tel Aviv liet vollopen met champagne, omringd door Russische kommersjele sekswerksters en op kosten van het het Internationale Zionisme. Was het maar waar! In mijn magnum opus Don Arturito: Dwarsdenker des Vaderlands, het alternatieve Boekenweekgeschenk van 2020, kom ik uitgebreid terug op deze affairette.
Abboneer op een lidmaadschap
Flinke korting op een digitaal jaarabonnement
Sluit nu voordelig een abonnement af en maak kennis met de journalistieke kracht van HP/De Tijd. (Op elk moment opzegbaar.)
Kies een abonnementPrediker sprak ooit de troostende woorden: ‘Want in veel wijsheid is veel verdriet; en die wetenschap vermeerdert, vermeerdert smart.’ Ik herken dat want ik studeerde af aan de Universiteit van Amsterdam met een pretpakket Midden-Oosten, woonde en werkte in de Levant en weet dus van de hoed en de rand.
Dachten de meeste mensen dat Anja echt vanwege het Palestijnse leed voortdurend naar Gaza ging, blijkt nu dat ze daar heen ging vanwege de heimelijke affaire.
Ik loop met mijn kennis echter niet te koop en wellicht daarom krijg ik nog steeds reaguurders op mijn dak die brullen: doctorandus Van Amerongen, u weet toch hoe het werkelijk zit met de zionisten?
Vervolgens barst er een diarreestroom van onsamenhangende feiten los die altoos eindigt in de spetterende conclusie dat Islamitische Staat is opgericht door de Mossad.
Het maakt dus geen zak uit of je veel of niets weet over het Palestijns-Israëlisch conflict.
Enfin, laat ik ter zake komen. Voor mij ligt het boek Vijftig Jaar Palestina Komitee van Kees Broer.
Ik ben fan van Broer sinds hij met smakelijke onthullingen kwam over de erotische avonturen van Anja Meulenbelt in Gaza.
Ik citeer: “Eindelijk geeft ex-feministe en pro-Palestina-activiste Anja Meulenbelt opening van zaken over haar huwelijk met de voormalige terrorist en huidige directeur van de gehandicaptenorganisatie NCCR Khaled Abu Zaid. Dachten we aanvankelijk dat het om een schijnhuwelijk ging, dat slechts ten doel had de bedreigde Khaled Abu Zaid een visum tot Nederland te verschaffen, blijkt door dit boek dat we het helemaal mis hebben. Anja had al tien jaar een verhouding met de getrouwde Palestijnse man, voordat ze in Nederland met hem in het huwelijk trad. Waarom zou je zo’n boek lezen, als je weet dat het alleen maar anti-Israël-propaganda bevat en als je weet dat Anja Meulenbelt er immorele standpunten over huwelijk en relaties op na houdt? Veel mensen zouden zo’n boek niet eens met droge ogen kunnen lezen als ze weten dat Anja Meulenbelt door haar affaire en latere huwelijk een Palestijns gezin kapot heeft gemaakt en bovendien haar huidige en vroegere medewerkers jarenlang voor de gek heeft gehouden. Dachten de meeste mensen dat Anja echt vanwege het Palestijnse leed voortdurend naar Gaza ging, blijkt nu dat ze daar heen ging vanwege de heimelijke affaire.”
De een na laatste keer dat ik Anja Meulenbelt zag, was rond het millennium in de strandbar van de Verenigde Naties te Gaza. Je kon daar – mits door de strenge ballotage gezwijnd – verantwoord borrelen tegen scherpe prijzen. De uitdrukking bien étonnés de se trouver ensemble ging niet voor ons twee op, want de peetmoeder van de onwelriekende gleuvenbrigade houdt net als ik van een goeie slok op zijn tijd en andere mogelijkheden tot drinkgelagen waren er niet in die treurige zandbak.
De peetmoeder van de onwelriekende gleuvenbrigade houdt net als ik van een goeie slok op zijn tijd
Ik wou trouwens dat ik het begrip ‘onwelriekende gleuvenbrigade’ had uitgevonden, maar die treffende kwalificatie van de totalitaire gideonsbende humorloze feministen van de tweede golf bedacht Gerrit Komrij (vrede zij met hem). Ik loop dus die bar binnen en bestel een dubbele Laphroaig met een drupje still water. Nooit ijs! Plots verscheurt gekrakeel de koloniale stilte en waan ik mij eventjes in een kippenren waar een vos is binnengeslopen. Zit La Meulenbelt daar in kennelijke staat te kijven – vermoedelijk over de liefde en niet over de Palestijnse zaak – tegen een Italiaans potje met Arafat-theedoek, legerkistjes, onbehandelde acne, piercings, tattoos en met zwarte schoenpoets geverfd haar. Ik maak mij bekend en vraag of de dames zich gedeisd willen houden in deze keurige herenclub. Toen waren de rapen gaar en moest ik hyperventilerend naar een aanpalende moskee vluchten om van de schrik te bekomen. Met de VN-strandbar liep het slecht af: Anja’s vrienden van Hamas bliezen haar zuiptent op.
In Vijftig Jaar Palestina Komitee toont Broer aan hoe een harde kern van het comité voor geweld tegen Israël was. De vraagstelling in het boek is: “Hoe gaan leden van het NPK om met geweld van Palestijnse terreurgroepen?”. Hoe reageerde en reageert het NPK op aanslagen, vliegtuigkapingen, stenen gooien en mesaanvallen? Wat is de officiële reactie via persberichten en wat wordt er intern gezegd?
Broer werd flink tegengewerkt tijdens zijn negen jaar durende onderzoek. Aanvankelijk had hij toegang tot het archief van het NPK in het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis, dat in totaal dertig dozen omvat. Vanaf het moment dat hij, in 2016, e-mails naar leden van het NPK begon te sturen met het verzoek om een interview, werd het archief voor hem gesloten. De tweeduizend documenten die hij had, aangevuld met openbare bronnen, waren voldoende om dit boek en eventuele vervolgboeken te schrijven.
Broer werd flink tegengewerkt tijdens zijn negen jaar durende onderzoek.
Anja Meulenbelt wordt naar mijn smaak te weinig genoemd in het boek, terwijl Miss Gaza er geen enkele moeite mee heeft om iedere scheet van de jodenhatende salonterrorist Diyab Aboujajah op haar Facebookwandje te zetten. Toen Aboujahjah ontslagen werd bij het Belgische dagblad De Standaard omdat hij een Palestijnse aanslag op Israëlische soldaten waarbij vier doden vielen bejubelde, verdedigde ze hem op haar Facebookwandje.
Ik verafschuw geweld, behalve als het niet-functioneel is in een spannende film. Het liefst zou ik gelijk een bedelmonnik altijd een bezem bij mij dragen om op het pad voor mij mieren, rupsen, kevers en andere schepselen Gods opzij te vegen.
Nou moet ik toegeven dat ik best wel dualistisch ben in deze. Zo heb ik in de jaren negentig zeer vergoelijkend geschreven over Hamas, met deze schaamteloze reportage als dieptepunt. Leest en huivert!
Ik zat er als Midden-Oostendeskundige meestal naast met mijn voorspellingen.
Ik en co-auteur Evert Schreur waren ervan overtuigd dat het na de Oslo-akkoorden gedaan was met het Palestina Komitee. Veel geïnterviewden waren dat met ons eens. De Rotterdamse Palestijn Walid Taqatqa: “Sommige mensen van het Palestina Komitee zijn tegen alles. Ze zoeken gewoon een kwestie, voor hen maakt het niet uit of ze bij de homobeweging of bij het Comité Zuid-Afrika zitten, als ze maar kunnen protesteren. Sommigen accepteren het bestaan van Israël niet eens. Dat schrikt af bij het grote publiek, daarmee werf je geen nieuwe leden. Je moet realistisch zijn.”
Het Palestina Komitee is een slaperig, oubollig clubje geworden, met de dynamiek van een macraméworkshop tijdens de Libelle Zomerweek.
Voor mij was Vijftig Jaar Palestina Komitee een sentimental journey. Ik ken veel personen die in het boek worden genoemd, voor het merendeel fatsoenlijke academici die geen vlieg kwaad doen of deden. Radicale Palestina-fans zijn uitgeweken naar de Internationale Socialisten en Antifa, waar ze samen met LGBTQ-wappies demonstreren voor Hamas en tegen de zionistische gaypride in Tel Aviv.
De tijden dat Arafat en de PLO voor adviezen naar het Palestina Komitee aan de Lauriergracht in Amsterdam belden, zijn definitief voorbij. De vraag is dan ook of het Komitee zich destijds had moeten opheffen, net als de komitees voor Angola, Zuid-Afrika, Vietnam en Cuba. Het is een slaperig, oubollig clubje geworden, met de dynamiek van een macraméworkshop tijdens de Libelle Zomerweek. Alleen mastodont Anja Meulenbelt en haar rivale Greetje Duisenberg herinneren nog aan het radicale Palestina Komitee. Nooit zal ik de tenenkrommende toneelstukje van Anja en Greetje bij de belaagde Arafat-bunker in Ramalla vergeten. Greetje knuffelt de arme man, die toch al niet zo van de meisjes was, bijkans dood. En wie staat er achter Arafat en Greet, nog net zichtbaar, heel beteuterd te kijken? Nee, niet Geert Mak of Paul Scheffer. Anja Meulenbelt!
En zo’n heerlijk ordinaire bitch fight maakt deze twee heksen toch weer heel menselijk.
