U haalt het einde van deze column niet
Ilja Leonard Pfeijffer gunt iedereen zijn vermoeidheid. 'Het is een schitterende vorm van vermoeienis, die het gevolg is van eindeloze dwaaltochten in mijn fantasie.'
Ik ben moe en gun iedereen mijn vermoeidheid, want het is een schitterende vorm van vermoeienis, die het gevolg is van eindeloze dwaaltochten in mijn fantasie. Ik schrijf en als schrijven goed gaat, wordt het zoiets als lezen, waarbij ik de wil van personages en de logica van het verhaal moet zien bij te benen. Wanneer het zo is, kan ik mijzelf geen rust meer gunnen, want wanneer ik mijzelf even terugtrek om bij te komen van alle avonturen, gaan de personages onvermoeibaar voort op hun pad naar de ondergang, waarmee ik het risico loop dat ik cruciale ontwikkelingen mis die zich tijdens mijn afwezigheid voordoen. Mijn personages hebben er inmiddels al lang geen boodschap meer aan of hun schepper toekijkt of niet. Wat dat betreft zou u ook een personage kunnen zijn, want u bent net zo.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
