Remco Campert: ‘Eigenlijk wil ik gewoon elke morgen wakker worden en niks weten en gaan schrijven’
Remco Campert: 'Elke ochtend een kater, dat maakt op den duur niet erg gelukkig.' En toch is hij een zondagskind, want: 'Schrijven is heerlijk.'
Gouden dagen, Remco Camperts nieuwste, behelst de memoires van een zondagskind. Campert (61): „Al een jaar of vier liep ik rond met het plan iets te gaan schrijven over iemand die alleen het geluk kent, maar ik wist bij god niet hoe dat zou moeten. Ongeveer drie jaar geleden begon het verhaal in mijn column in de Volkskrant opeens te ontstaan, en ik kreeg al gauw een hint van de hoofdredactie: het is niet helemaal de bedoeling dat je ons nieuwsgedeelte met je eigen werk gaat vullen. Ik was pardoes begonnen, het had nog helemaal niet het karakter dat het nu heeft, Waarschijnlijk. Uitsluitend gelukkig zijn kan waarschijnlijk alleen iemand die geen rekening houdt met de gevoelens van anderen en dat deed mijn hoofdpersoon dan ook niet. Het zou gewoon een liberale oude meneer worden, een soort Teengs Gerritsen, en ik dacht: Ik zie wel wat er met hem gebeurt."
Het creatieve toeval maakte korte metten met Camperts misschien aanvankelijk fel-realistische bedoelingen. Een fictieve wereld verscheen; die vooral in zijn biologische condities sterk verschilt van de onze: ouders krijgen er geen kinderen, noch kinderen ouders, althans niet langs de ons bekende weg — op een bepaald moment in hun leven komen ze elkaar zomaar ergens tegen. Zo voelt de verteller van Gouden Dagen zijn Haagse vader en moeder opeens achter zich staan als hij, zeker geen broekje meer, in de Parijse Rue du Faubourg St. Honoré voor een etalage een paarlmoerldeurige zijden das bewondert: „We keken elkaar in de ogen, diep, zo diep als dat met een spiegelbeeld in een winkelruit maar mogelijk is. Ik draaide me om en we omhelsden en kusten elkaar."
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
