Lege verjonging
De politiek komt met een galerij van frisse, jeugdige gezichten, maar dat is een gigantisch misverstand. Want verjonging betekent allerminst vernieuwing.
Het meest opmerkelijke nieuws uit de binnenlandarena was de herverkiezing van Thom de Graaf als lijsttrekker van D66. Het zal onderdeel zijn van het rebelse karakter van D66 dat deze club van 'eeuwige dertigers' niet meedoet aan de huidige trend om in tijden van tegenspoed een nieuwe leider aan te wijzen. Héél goed, want het gemak waarmee allerlei leiders momenteel het bijltje er bij neergooien, kan mij niet bekoren. Echte politieke dieren gaan nooit uit zichzelf weg; zij richten zich na nederlagen opnieuw op. Maar mijn grootste bezwaar tegen al dat terugtreden is dat de opvolgers wel erg jong en onbeproefd zijn.
Misschien speelt hier enige afgunst mee. Toen ik in de jaren tachtig afstudeerde, wachtte er geen glanzend carrièreperspectief, maar de sociale dienst. Nu mijn generatie eindelijk aan de macht dreigt te komen, moet ze alweer plaatsmaken voor een stel jongelingen dat nog geen zuchtje tegenwind heeft ontmoet. Je zou bijna medelijden krijgen met Ad Melkert, die door Wim Kok voor het premierschap werd klaargestoomd en er als 'woordvoerder van alles' hard voor moest werken. Hij is er vroeg oud door geworden. Daarentegen oogt leeftijdgenoot Jan Peter Balkenende nog steeds als een broekie.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
