Kuitenbrouwer: De nacht van Frits Wester

Balkenende’s grote talent is voor het demissionaire premierschap

Was het de Nacht van Bos? Van Balkenende? Nee, het was de Nacht van Wester. Terwijl heel politiek geïnteresseerd Nederland met telescopen naar de verlichte black box van de Trêveszaal tuurde en vergeefs aan de lenzen draaide om door de mazen van de vitrages een glimp op te vangen van de schermutselingen, terwijl de baas daar – wie dat ook mocht zijn – de totale digitale blackout afkondigde en de nog aanwezige blackberries demonstratief in het aquarium afzonk, elke keer als er werd overgeschakeld naar die zolderkamer van RTL aan het Binnenhof, wist Frits ons toch weer iets te vertellen over wat er sinds de vorige keer gebeurd was. Of het hier om in de werkelijkheid wortelende informatie ging of om een hogere vorm van educated guessing, bleef onduidelijk, maar dat deed er helemaal niet toe. Iemand die al honderd keer met de trein door een tunnel is gereden hoeft niet aan boord te zijn om je te vertellen hoe zoiets ongeveer gaat. Frits was op een gegeven moment zo op dreef dat hij de boodschappen van twitteraars ging voorlezen die vonden dat RTL het veel beter deed dan ‘de collega’s van de NOS.’ Wat ontegenzeglijk zo was.

Het meest deerniswekkende moment deed zich voor toen Ferry Mingelen en Twan Huys Nova-Politiek moesten afsluiten terwijl er nog geen ontknoping was. Daar zaten ze, compleet geoutilleerd, op een steenworp afstand van het strijdtoneel,  met een zaal vol politiek geïnteresseerde toeschouwers en een tafel vol gasten, de laatste politieke barometer en twee Joep’s, en de zendtijd was op. Ergens diep in de spelonken van de Publieke Omroep werd door een man in een stofjas een hendel overgehaald, geheel volgens zijn rooster, en een knappe jongen die hem weer omhoog kreeg. ‘Maar wij blijven!’ riepen Ferry en Twan terwijl de laatste seconden wegtikten. ‘Tot het bittere einde! Niemand  deur uit! Wij gaan door!’ En dat was het laatste dat we van ze zagen. Het kán natuurlijk zijn dat ze inderdaad tot diep in de nacht doorgediscussieerd hebben daar in café Dudok, en het was vast ook heel interessant, maar tegen de tijd dat de voorzitter van de Publieke Omroep uit zijn bed gebeld & gebrieft was, waarna er nog geruime tijd verloren ging met het achterhalen van het toestelnummer van de man in de stofjas die de hendel weer moest overhalen, had koning Frits de show al onherstelbaar gestolen.

In een etmaal tijd kreeg hij er op Twitter 5000 followers bij, Nederland hing haast letterlijk aan zijn lippen, hoewel ik me wel even heb afgevraagd of Frits die tweets wel allemaal zelf maakt, want op een gegeven moment scheidde hij ze zelfs af terwíjl hij live met Agnes Kant zat te praten, waarbij hij, ik heb het speciaal nog even teruggekeken, met zijn handen bóven tafel zat. Waarschijnlijk beschikt The Great Frits dus over een personal tweeter. Inmiddels is de blame game natuurlijk in volle gang.Na weken van wollig en ontwijkend gebrabbel was Balkenende in Buitenhof zondag de helderheid zelve. Voor het eerst in lange tijd kon hij nu eens gewoon zeggen hoe het in elkaar zat, en ineens was hij overtuigend. Waarmee wat mij betreft opnieuw werd bewezen dat hij existentieel ongeschikt is voor het ambt waar hij nu al weer een kleine acht jaar mee worstelt. Of beter gezegd: Balkenende’s grote talent is voor het demissionaire premierschap. Pas als leider van een gevallen kabinet toont hij ons zijn grootheid. Juist in zijn mislukkingen schuilt zijn triomf. Dat is ook de enige verklaring voor het raadsel dat hij telkens terugkomt: hij vált zo mooi. Herinnert u zich die Engelse Olympische skiër die vooral populair was vanwege zijn grandioze valpartijen, Eddy The Eagle? Balkenende is de Eddy The Eagle van de Nederlandse politiek.

De grootste handicap voor het CDA is dat Maxime Verhagen bij de zaak betrokken is. Met Verhagen heb ik hetzelfde als destijds met Bert Tichelaar, toen die nog fractievoorzitter van de PvdA was. Hij hoefde maar in beeld te verschijnen en je dacht: die heeft het gedaan. Het is een schandalig vooroordeel, ik weet het, en ik bied er bij voorbaat mijn excuses voor aan, maar toch: zo’n Limburgs accent, het hélpt niet. Zijn denkpauzes zijn ook altijd aan de lange kant; dan denk  ik aan wat mijn moeder zei: wie veel jokt moet ook veel onthouden. Maar de PvdA heeft het toch nét even moeilijker. De peilingen tonen een heel duidelijk patroon: gaan ze door de pomp dan zakken ze, houden ze de poot stijf, dan stijgen ze. Maar eerst maandenlang achter de schermen collegiaal meewerken aan een Draai, en dan ineens alsnog de Rug Recht houden? Dat is óók draaien! Bos versprak zichzelf wat dat betreft een beetje toen hij vorige week in een Haagse deuropening tegenover de camera’s zei: ‘Na lang beraad hebben wij besloten onze belofte aan de kiezer te houden.’ Het woord ‘alsnog’ ontbrak er nog maar nét aan. Dat je na lang beraad besluit je belofte aan de kiezer te breken, daar kan ik me iets bij voorstellen, maar voor het houden van een belofte, hoe kan daar een lang & diepgaand beraad voor nodig zijn? Tenzij je eigenlijk al bezig was die belofte te breken.