Harde noten

De Amerikaan Andy McKee is een van die gitaristen die de gitaar op een andere manier bespelen dan gebruikelijk is. In de voetsporen van de jazzgitarist Stanley Jordan en de akoestische gitarist Michael Hedges slaat hij akkoordpatronen en solonoten zó hard aan, dat ze tot klinken komen zonder dat hij ze met zijn andere hand nog aan hoeft te slaan. Dat betekent dat er altijd een hand vrij is om weer andere dingen mee te doen, zoals slaan op de klankkast of een baspartij spelen. Dat die manier van spelen populair is, moge blijken uit het feit dat McKee’sYouTube-filmpje Drifting maar liefst 28.000.000 werd bekeken, naar het schijnt een absoluut YouTube-record.

Ook op Joyland staan weer spectaculaire voorbeelden van hoe je van één gitaar een ‘one man band’ kunt maken. Hoewel McKee’s stijl vele deuren opent, kleeft er één groot nadeel aan: de volle, warme klanken die een ‘normaal’ bespeelde gitaar kan produceren, hoor je maar zelden. De klap die de snaren tegen de frets hamert, resulteert altijd in een hard, metalig, percussief geluid dat de tonen van het akkoord of de enkele noten naar de achtergrond dringt. En dat maakt dat je, hoe weergaloos het spel van McKee ook is, toch al snel verlangt naar een ‘normale’ virtuoos als Tommy Emmanuel.