Wie is de beste sidekick?
Ze stampen als wilde zwijnen door gesprekken en fungeren als kijker aan tafel. Toch zijn sidekicks niet meer dan aangevers, ijsbrekers die vastgelopen conversaties vlot moeten trekken. ‘Als de presentator niet goed genoeg is, neem je een sidekick’.
Hij zat zo’n beetje alle afleveringen aan tafel bij het keurige duo Frits Barend en Henk van Dorp. Steevast in het zwart gekleed, herkenbaar aan zijn onderuitgezakte houding, nonchalant graaiend in het bakje borrelnootjes. Met zijn ongenuanceerde opmerkingen gooide hij beweringen over tafel die de presentatoren zelf nooit over de lippen kregen – hard, recht voor z’n raap en vaak gespeend van enige argumentatie. Zo werd Jan Mulder eind jaren negentig de eerste televisiesidekick van Nederland.
De sidekick is een zeldzaamheid op de Nederlandse televisie. De Wereld Draait Door heeft haar vaste vijver aan tafeldames- en heren, Jensen! heeft Jan Paparazzi en de nieuwe MaDiWoDoVrijdag Show van Paul de Leeuw heeft Erben Wennemars. Het zijn geen presentatoren, maar ook zeker geen gasten. Ze hangen er een beetje tussenin. Maar wat zijn ze dan precies?
De bakermat van de sidekick ligt in Amerika, waar bijna alle bekende latenightshows al sinds jaar en dag dankbaar gebruikmaken van deze vaste gasten. De bekendste is wellicht Ed McMahon, die niet minder dan dertig jaar lang de vaste sidekick van Johnny Carson was in The Tonight Show. Zijn dagelijkse introductie van de presentator (‘Heeereee’s Johnny!’) staat nog steeds in het geheugen van televisiekijkend Amerika gegrift.Carson en McMahon vormden weliswaar een komisch duo, maar over de verdeling van de rollen kon geen twijfel bestaan. Carson zelf zat achter een mooi donkerhouten bureau, McMahon ernaast, in een fauteuil – een beeld dat we terugzien in alle moderne latenightshows, zoals die van David Letterman, Conan O’Brien en Jay Leno. McMahon maakte grappen wanneer dat van hem verwacht werd en anders hield hij zijn mond. Behalve dan die ene keer dat hij net een drankje te veel op had voor het begin van de show, hetgeen tot een stomverbaasde Carson leidde.
Later zei McMohan in zijn biografie over The Tonight Show: “Mijn rol in de show was bijzonder strak omlijnd. Ik deed wat ik moest doen en vooral wannéér ik dat moest doen. Ik was er als hij [Carson] me nodig had. Als dat niet zo was, hield ik m’n mond en zonk ik weg in mijn stoel. (…) Ik moest hem ondersteunen. Zorgen dat hij de grappen kon inkoppen. Maar terwijl ik dat deed, moest het eruitzien alsof ik niets om handen had.”
Lees het gehele artikel in de HP/De Tijd van deze week.
