Psycha-Sinatra
Op een promotiefoto voor het nieuwe Lambchop-album Mr M poseert singer-songwriter Kurt Wagner – de creatieve kern van de band – voor een muur die vol hangt met uniforme schilderijtjes. Met op ieder schilderijtje het portret van een man met een hoge hoed en een strikje. De afbeeldingen zijn nagenoeg identiek, alleen de poserende man is steeds verschillend. Deze foto is, waarschijnlijk onbedoeld, de perfecte visualisatie van de tien albums die Lambchop de afgelopen twintig jaar maakte. Iedere nieuwe plaat bleek steeds weer een hoogwaardige remake van de vorige te zijn. Na het in 2008 verschenen OH (Ohio) leek de koek dan ook op en richtte Wagner de aandacht op zijn andere passie: schilderen.
Ook de dood van Wagners vriend en mentor Vic Chess-nut was debet geweest aan zijn writer’s block, maar toen ‘Mr. Lambchop’ vorig jaar de draad weer oppakte, bleek juist muziek maken de enige manier te zijn om het verdriet de baas te blijven. In bijna alle teksten loeren dood en verlies, zware thema’s die verteerbaar worden gemaakt door Mark Nevers’ bijzondere productie.
Het album opent met een strijkersarrangement geïnspireerd op Frank Sinatra’s versie van September Song. Die sfeer bepaalt Mr. M, zij het op een vervreemdende, surreële manier. Psycha-Sinatra, noemen Wagner en Nevers hun arrangementen en je hoeft maar één keer te luisteren om te begrijpen wat ze bedoelen. Maar heeft Lambchop door die aanpak nou echt een totaal ander album gemaakt? Niet echt. Wagners energieloze gezingzeg, de lome tempi en het klankbeeld als geheel maken ook Mr. M weer tot een schilderijtje van wéér een andere man met een hoge hoed en een strikje. Mooi gedaan hoor, maar we hadden het al eerder gezien.
