Frêle troost
Een bloeiende magnolia in een zonovergoten tuin en het Paasoratorium van Johann Sebastian Bach dat troostend uit de speakers stroomt: mooier kan de lente niet meer worden. De aria Sanfte soll mein Todeskummer is dit jaar favoriet, en dat is helemaal de verdienste van Frans Brüggen en zijn fantastische orkest. Hebben blokfluitklanken, frêle als de vleugels van een vlinder, ooit zo mooi geklonken? Fladderend boven gedempte violen lijken ze in de lucht te worden gehouden door de warmte van de zacht zoemende bassen.
Maar er is meer. Deze aria kan worden beschouwd als een pars pro toto voor het hele oratorium. Waar veel dirigenten het zochten in uitersten – gehaast of slepend, krachtig of juist soft – laat Brüggen de klanken zó natuurlijk vloeien dat je denkt: dit is geen visie van een dirigent, dit is een uitvoeringspraktijk die in de muziek zelf besloten ligt. Hemelse muziek met hemelse stemmen, die zelfs het grootse lijden draaglijk maakt.
