Spring naar de content

Echte Liefde is kaal, rafelig en rauw

Een nieuw tijdschrift op de markt brengen in een tijd waarin niemand meer een tijdschrift koopt, is gedurfd. Zeker als het gaat om een ‘intelligente glossy’ waarvan er dit jaar al twee (Hollands Diep en Park) zijn gesneuveld. Maar er is een nieuwe, het heet De liefde.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Pauline Bijster

Wat is het belangrijkste in het leven? Vroegen Weekbladpers Tijdschriften en hoofdredacteur Ruud Hollander zich af. Hun antwoord, en volgens hun het antwoord van veel mensen op die vraag: de liefde.

Het tijdschrift gaat alleen niet echt over liefde. Het gaat over: heteroseksuele gangbare relaties, heteroseksuele gangbare seks, over ontrouw en overspel, over hechting en scheiding in sierlijke letters met een rozerood glamour sausje er overheen.

Liefde, echte liefde, is niet rozerood. Liefde is ook niet altijd aanwezig in relaties, en het is niet per se heteroseksueel en van knappe dertigers in sierlijke letters met een rozerood glamoursausje. Voor verhalen over avontuurtjes buiten de deur, de mooie benen van Maria Kraakman of de lengte van een Duitse penis kunnen we al bij heel veel andere bladen terecht.

Echte liefde is veel kaler, veel rafeliger, veel rauwer, veel kleiner en onbenulliger dan alles wat in dit blad staat. Echte liefde is nooit het onderwerp op zich, het is wat er soms, als je geluk hebt, bij komt zonder dat je ernaar op zoek was. Het komt niet altijd goed uit en het heeft niet altijd mooie benen of een lange penis.

Waarom hebben ze niet geschreven over de liefde in tijden van cholera of over de ondraaglijke lichtheid van de liefde? Waarom zoekt het blad niet een beetje de liefde op zoals het in literatuur en films soms gevonden wordt? Laat een man vertellen hoe hij zo verliefd werd op een prostituee dat hij haar pooier wilde afkopen, desnoods. Beschrijf de liefde zoals het in de Chinese film 2046 (2004) gebeurt of in de Franse Le temps qui reste (2005) om maar twee willekeurige voorbeelden te noemen: waarin liefde zelf niet het onderwerp is. Maar het ontstaat.

In het V katern van de Volkskrant stond dinsdag een verslag van een man die locked-in is (dat wil zeggen dat hij niets meer kan met zijn lichaam maar wel alles hoort, ziet, voelt, etcetera). Op de foto ligt hij in een bed, ernaast trekt zijn vrouw haar schoenen aan. Hoewel het verhaal er niet over gaat, denk ik dat dat liefde is. Het lijkt me interessant om te horen wat zij voelt voor haar locked-in man, hoe moeilijk het moet zijn maar ook hoe groot. Of klein, hoe je het ziet. Het zoontje kan met zijn vader communiceren via een speciaal ontworpen alfabet, ook dat lijkt me liefde. Een pagina verder staat hoe schrijver/bioloog/boeddhistische monnik Matthieu Ricard een leermeester zocht in India: “Drie weken lang zaten ze zwijgend bij elkaar in Kangyour Rinpoches huisje in Darjeeling, de 70-jarige monnik met zijn rug naar het raam, de 20-jarige student tegenover hem.” Wellicht is dat zelfs liefde.

Liefde is niet altijd 35 jaar oud en bekend van tv maar soms ook honderd, of misschien 12. Ik vind het tijdschrift De liefde als een slagroomtaart waarvan de taart ontbreekt, je krijgt alleen de slagroom. Een bord vol met slagroom is niet lekker.