Spring naar de content

Greenpeace vaart wel bij Arctic Sunrise aan de ketting

Dertig Greenpeace-activisten zitten nog altijd vast nadat zij in september bij een actie bij het boorplatform van Gazprom werden gearresteerd. De Russen klaagden hen vervolgens aan wegens piraterij en vandalisme. Hun schip, de Arctic Sunrise,  ligt aan de ketting.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Derk Fangman

Nederland spande een zaak aan bij het Internationale Zeerechttribunaal om het schip en de bemanning vrij te krijgen, die vorige week diende. Rusland erkent dit tribunaal normaal gesproken wel, maar zegt dat het niet bevoegd is zich over deze aangelegenheid uit te spreken.
Minister Timmermans meldde dat ook president Poetin nu een einde wil maken aan de vervelende kwestie. Dat beloofde hij afgelopen week aan onze koning tijdens diens bezoek aan Moskou ter afsluiting van het door relletjes gedomineerde Nederland-Ruslandjaar.
Gisteren werden de ‘Arctic 30’ van Moermansk overgebracht naar Sint-Petersburg.
De aanklacht tegen hen is nog altijd niet ingetrokken.

Toen ik klein was, zei mijn vader altijd dat hij later bij Greenpeace zou gaan. Op een Zodiac bootje Japanse walvisvaarders te lijf, als hij groot was.

Niet reëel, vond mijn moeder destijds. Met dat huis in ’t Gooi, de verre vakanties en een zoontje en dochtertje die de godganse week moesten voetballen, tennissen, en hockeyen. Er moesten centjes worden verdiend. Brood op de plank. Ter compensatie mocht hij zonnepanelen op het rieten dak en elektrische auto’s op het grindpad voor de deur. Hij stemde op de Partij voor de Dieren en zette – in tegenstelling tot alle anderen in de straat – de automatische sproei-installatie uit als het regende. Met Kerst stuurden we een vrolijke kaart naar onze Foster Parent-panda.

Ruim twee jaar geleden ging mijn vader naar een Greenpeace-informatiedag. Hij wilde zich opgeven als vertegenwoordiger om lezingen te geven om meer bewustwording bij bedrijven te creëren. Hij kwam terug met een inschrijfformulier voor een driedaagse training en selectie voor het kanoteam. Hij keek mijn moeder een beetje bedremmeld aan toen hij het formulier liet zien, maar, zo zei hij, hij ging ‘zijn dromen achterna’. Mijn moeder keek hem hoofdschuddend aan. Zij ging ‘even de afwas doen’.

Een salonsocialist, noemden sommige buren hem toen. Bovendien verziekte hij voor hen het straatbeeld door het gras in onze tuin tot boven de knieën te laten groeien.
Uit wraak, zei mijn vader.
Om aandacht, lispelde mijn moeder.

En dat maakt mijn vader de ware Greenpeace-activist.

Bij Greenpeace draait namelijk alles om aandacht. De acties die de organisatie uitvoert hebben an sich nul effect. Die walvisvaarders liggen echt niet wakker van een paar spandoeken met fanatieke leuzen aan hun reling, en je met een groep vastketenen aan een boom heeft natuurlijk ook geen enkele zin. Tenzij er tien cameraploegen omheen staan.

In zijn bewustmakingscampagnes gaat Greenpeace soms behoorlijk ver. Dat levert de club allerminst het predicaat op van populairste goede doel. Sterker nog, veel mensen verachten Greenpeace.
De arrestatie door de Russen van de dertig bemanningsleden heeft, hoe je het wendt of keert, het imago van Greenpeace een enorme duw gegeven. En uit een betere hoek had deze duw eigenlijk niet kunnen komen. Want de Russen, die worden op dit moment door zo’n beetje iedereen met de nek aangekeken.

In de ogen van Rusland zijn de bemanningsleden misschien piraten, voor Greenpeace zijn de ‘Arctic 30’ in ieder geval nuttig kanonnenvlees.

Onderwerpen