Natuurlijk is het oorlog!
Maar niet de oorlog waarmee een Brusselse bobo deze week dreigde. The First Veep van Jean-Claude Juncker doelde op het herrijzende nationaal-socialisme in Europa. De laarzen van de kaalkopjes denderen weer door de steden en dit keer zullen de mohammedanen het slachtoffer worden van razzia’s en pogroms.
Na het bloedbad in Parijs – en ik durf daarover een weddenschap af te sluiten – zullen er de komende dagen diverse islamknuffelaars (de luxe benaming is islam-apologeet) huiliehuilie doen in de media en hun versleten riedel afsteken: de muzelmannen zijn het grootste slachtoffer van de slachtpartij in Parijs. Ik noem dat weleens: een Beaatje doen. Het is een subtiele verwijzing naar het bezoek van onze toenmalige koningin aan een islamitische gezelligheidsvereniging, vrijwel onmiddellijk na de moord op Theo van Gogh (de vrede zij met hem). Het kwam geen seconde in haar op om uit een soort aangeboren fatsoen dat de echte adel kenmerkt, wellicht eerst de ouders van Theo te condoleren.
Ik draai het beeld van de lieve, zielige, kwetsbare, hulpbehoevende, goedbedoelende, onderdrukte moslim in de slachtofferrol altijd bewust om. Het is toch van de zotte dat ik om de haverklap opiniestukken lees met een portee in de geest van: de kwetsbare islamitische minderheid van 1, 8 miljard zielen wordt onderdrukt en heeft geen enkel aandeel in de bloedige conflicten waar ter wereld dan ook maar is juist het slachtoffer.
Over de islam heb ik, sinds ik in 1991 aan de Universiteit van Amsterdam afstudeerde op de salafistische islam bij prof.dr.mr. Ruud Peters, nog weinig illusies. De islam is in het beste geval een wolf in schaapskleren. Ik maak mij veel grotere zorgen om de reeds genoemde islam-apologeten. Zij zijn ook diegenen die een paar miljoen verse migranten uit de Levant, Pakistan, Afghanistan en wat dies meer zij een verrijking voor de Europese cultuur noemen. ‘Wij kunnen veel van ze leren’, roept vrijwilligster Janneke dan, in een buitenwijk van het verre Apeldoorn. Voor de juffrouw Jannekes van deze wereld bedreigt juist de islamcriticus de vermeende saamhorigheid van Nederland.
De Nederlandse schrijver Benno Barnard woont in België en staat net als ik bekend als islamcriticus. Hij zou een lezing geven over het gevoelige onderwerp aan een universiteit en werd in de aula bijna gemolesteerd door de aanhangers van Sharia4Belgium, onder aanvoering van Belkacem die nu in de gevangenis zit. Van te voren had Barnard bescherming gevraagd bij de universiteit maar dat werd geweigerd. In de media kreeg hij de volgende dag de schuld van het incident, dat hij zelf zou hebben uitgelokt met zijn islamkritiek. De kranten schreven dat de knapen van Sharia4Belgium – die nu allemaal in Syrië zitten en hopelijk op schoot bij hun Schepper – ongevaarlijke clowns waren. Inmiddels is Barnard kalltgestellt, hij telt niet meer mee in de literaire gemeenschap vanwege zijn islamkritiek.
Eerder dit jaar interviewde ik voor mijn boek Brussel Eurabia 2 (inderdaad de opvolger van Brussel Eurabia 1) samen met Teun Voeten Wim Van Rooy. Volgens velen is Wim van Rooy de gevaarlijkste man van België maar ik vind Wim de aardigste man van België. Hij staat nu terecht volop in de belangstelling met zijn schitterende boek Waarover men niet spreekt. Ik ben het het roerend eens met van Rooy, die ik qua geleerdheid veel hoger aanschrijf dan mijn eigen bescheiden persoontje.
Van Rooy: “Linkse journalisten (vaak oud-trotskisten of maoïsten, hun aangetrouwde neven en nichten), groene utopisten en progressieve yuppies, gepokt en gemazeld in de krant als reclamedrukwerk en dus in het vanzelfsprekend hanteren van Newspeak, verhullen en incrimineren dat het een lieve lust is. Iemand die kritische vragen stelt bij de islam is een islamofoob, iemand die de islam analytisch fileert, doet aan hate speech bijvoorbeeld. Het is bizar: nog liever vergoelijken of omhelzen Gutmenschen de radicale islam dan dat ze als xenofoob worden beschouwd.
“Ooit merkte Orwell op dat het vertellen van de waarheid in tijden van bedrog een revolutionaire act is. Vandaag is dat het doorbreken van het irenische discours over de islam, alsmede het vertellen van de waarheid over zaken als criminaliteit en de kosten van immigratie: zaken die men lang onder het politiek correct geweven tapijt heeft geschoven. Daarbij werden alle door Orwell verfoeide technieken gehanteerd: van propaganda, regelrechte leugens en het verdacht maken van de tegenstander tot Berufsverbot en politieke processen. De Verlichting is bij het journaille en bij de hele cultureel politiek correcte elite erg ver weg. Dat een cultuur van 1400 jaar totalitarisme, jihadisme en anti-wetenschappelijkheid weleens aan de basis zou kunnen liggen van de niet-integratie van de moslim, komt niet op in het hoofd van de doorgestudeerde elite.”
Van professor Peters heb ik geleerd dat je als academicus nooit moet voorspellen en alleen maar moet analyseren. Na gisteravond benadruk ik in alle bescheidenheid nog maar eens wat ik al jaren roep: het is oorlog en de vijand is de islam. De enige oplossing is een keiharde maar zo lang er nog allemaal hotemetoten blijven roepen dat de islam vooral liefde is en dat er maar een paar hooligans en kwajongens zijn die het verknoeien voor de anderen, zal er niks veranderen na het bloedbad in Parijs. De Franse premier Manuel Valls heb ik hoog zitten, hij riep na de aanslag op Charlie Hebdo al dat Frankrijk in oorlog is met de islam. Laat hem een voorbeeld zijn voor de hielenlikkers in Nederland. ‘Jaja, drs. van Amerongen, hoor ik die roepen, alles goed en wel maar wij zijn gelukkig niet in oorlog met de islam!’
Nou, denk ik dan, ga maar lekker met je gebroken geweertje op de Grebbeberg zitten, op je bidkleedje. Mijn motto is dat van de filosoof Karl Popper: men kan nooit tolerant zijn tegen intolerantie want dan gaat de tolerantie kapot. En om spindoctor James Carville maar weer eens te parafraseren: it’s the islam, stupid.
