De ver-Allerhandisering van Pasen
Alexandra Besuijen neemt op deze website wekelijks de wereld voor mode en trends kritisch onder de loep. Deze week bespreekt ze de commerciële kant van Pasen en moderne bruilofttrends.
Paasgedoe
Ga de straat op en vraag aan de eerste de beste waar ‘ie aan denkt bij het Paasfeest en ik geef je op een briefje dat de ‘wederopstanding’ er niet in voorkomt. Terwijl dat al bijna tweeduizend jaar (1985 om precies te zijn) echt wel een dingetje is binnen het christendom. Jezus zou voor ons zijn gestorven aan het kruis en na drie dagen stond hij weer op uit de dood enzovoort.
Dat was tóen een hele gebeurtenis, maar ik ben bang dat als het de goede man nu was overkomen, hij er niet mee was weggekomen zonder paasbrunch voor zijn discipelen en aanhang. Want een wederopstanding alléén? Daar moet op zijn minst een paasbrunch bij. En dat is al jaren niet meer alleen een gekookt eitje, een glaasje sap en een stukje paasstol (in hoeveel huishoudens noemen ze dat ook een paassnol or is it just me?) – nee, de échte paasbrunch komt al dicht in de buurt van het kerstdiner. Qua planning, geld en moeite. En over-de-topheid.
We hebben het over blini’s met kaviaar, kwarteleitjes, bagels met zalm, ambachtelijk gebakken brood, zelf gedanerollde croissants, champagne, sandwiches in plaats van boterhammen, taartjes van de banketjuwelier, aspergetruffelsalade, sinaasappelpannenkoekjes, garnalenspiesjes, pompoenpasteitjes en merengues. O ja, en een eitje natuurlijk. Dit alles uiteraard weelderig afgestyled met witgespoten paastakken met smaakvolle paasdecoraties. Pfff…
Ik noem het de ver-Allerhandisering van Pasen: wat voor de meesten vroeger gewoon een extra vrije dag was om naar de meubelboulevard te gaan is nu verworden tot net zo’n vreetfestijn als kerstmis.
Kijk, voor Jezus zelf zou het natuurlijk een makkie zijn – wat ‘ie met dat brood en die vissen en die wijn deed kan hij vast ook met blini’s en zalm en champagne.
Maar voor de meeste huismoeders m/v is het weer een heel gedoe erbij. En zo mooi als in de Allerhande en zo gezellig als bij die Jumbofamilie wordt het toch nooit.
Ik zeg daarom: terug naar de gemberpot met narcissen, een beschilderd eitje en een stukje paassnol. En misschien gewoon weer eens ouderwets naar de wake. Zalig Paaschfeest!
Poepen met de deur open
Nou was ik vorige week in mijn opsomming van vreemde internetdates helemaal de Poepman vergeten! Of nou ja, vermoedelijk had ik hem verdrongen; des te minder ik eraan denk des te beter. Maar goed, ik had dus bij hem thuis afgesproken en afgezien van het feit dat ‘ie tien jaar ouder en tien centimeter korter was dan op zijn profiel en dat ‘ie meteen zijn tong in mijn mond probeerde te proppen, vond ik hem in eerste instantie wel charmant. Dus wilde ik wel met hem gaan eten in die überhippe overprijsde biosnackbar bij hem om de hoek. Hij moest alleen nog even naar het toilet. Oké. Kan gebeuren.
Vervolgens ging hij dus uitgebreid zitten poepen. Met een hoop gesteun, gekreun en andere onaangename bijgeluiden en geuren. MET DE DEUR OPEN!
Ja ik weet het, shit happens, maar ik ben absoluut fobisch voor andermans excrementen. Dus ik ben eh…weggelopen. Of zeg maar gerénd. Omdat ik niet wilde dat hij achter me aankwam, verstopte ik me achter een busje aan de overkant. Door het raam glurend zag ik hem nog een tijdje in de deuropening staan, met zijn armen in zo’n huh-gebaar alvorens hoofdschuddend weer naar binnen te gaan. Toen kon ik naar de metro rennen.
En net zo hard zou ik rennen als ik met mijn romantische meneer in zo’n moderne hotelkamer met open plan bathroom terecht zou komen. Ik bedoel, dat mensen dat thuis hébben vind ik al belachelijk, maar in een hotél?
Het ligbad pontificaal in de slaapkamer, nou ja, daar kan ik me qua romantiek nog wel iets bij voorstellen, maar de wc-pot achter een half muurtje of glas? Mogen sommige dingen nog privé of moeten we nu ook létterlijk met de billen bloot? Ga toch weg met je rare designershit! Ik ben heus niet zo’n vrouw die doet alsof ze naar bloemetjes ruikt, maar poepen doe ik toch echt graag in mijn eentje achter een gesloten deur. Anders had ik net zo goed bij de Poepman kunnen blijven. ?
Om te (h)uilen
Stel, je gaat trouwen. Stel, je wil het eens helemaal anders doen. En stel, je bent een Harry Potterfan. Dan huur je dus een uil in om de trouwringen te dragen. Een uil ja. Die vliegt dan van de uilentemmer door de trouwzaal naar de best man met de ringen in een zakje in zijn poten. What could possibly go wrong?
Nou dit dus.
De tekst loopt hieronder door.
Arm beest. Welke gek bedenkt zoiets? Hier in Nederland schijnen er ook mensen te zijn die duiven loslaten bij een trouwerij. Die zich dan vervolgens te pletter vliegen tegen de ramen van het stadhuis. Romantisch? Niet écht.
En nou we het er toch over hebben: iemand al eens gehoord van het bruidsboeket in de vogelkooi? Nee? Welnu. Het achterwaarts wegwerpen der trouwboeketten door de bruid is zo verleden week. Dat kan beter. We sluiten de bos op in een vogelkooi en geven alle vrijgezelle dames een sleuteltje. Waarvan er dus maar eentje past. Geinig, al dat wanhopige gemorrel. Deze wereld is af.
