Spring naar de content

Ellie Lust zonder uniform is helemaal geen ster

Ellie Lust vertrekt bij de politie. Met een publicitaire klap trekt ze woedend de deur van het hoofdbureau achter zich dicht. Omdat ze ‘niet integer’ is behandeld, zo verklaart ze zelf. Ellie gaat nu fulltime bij de televisie werken. Grote vraag: wat blijft er eigenlijk van Ellie over zonder uniform? En houden televisiekijkers wel van iemand die bij het verlaten van het nest besluit om nog even ordinair na te trappen?

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Ton F. van Dijk

Je zult politievrouw in hart en nieren, Ellie Lust, niets lelijks over de politie horen zeggen. In Het Parool zegt ze daarover: “Nooit zal ik een kwaad woord zeggen over het politiewerk, of over de mensen die het doen.”

Om vervolgens in diezelfde krant alsnog lelijke dingen over haar longtime werkgever te zeggen. Zo is ze ‘vervreemd geraakt van de organisatie’, die heel erg ‘versteend’ is geworden.  Er zijn dit jaar dingen met haar gebeurd, die ze ‘vorig jaar om deze tijd niet voor mogelijk had’ gehouden. Ellie voelt zich door de leiding van de politie niet integer behandeld.

Wat is het geval? Ellie begon 31 jaar geleden enthousiast als diender. Ze merkte al snel dat ze goed gebekt was en koos voor een carrière in de spotlights van de politie. Als woordvoerder van de politie Amsterdam viel ze op als heldere communicator en groeide ze uit tot een publiekslieveling. Tot zover niets aan de hand.

Net als een van haar voorgangers, de illustere Klaas Wilting, werd zij een graag geziene representant van de politie in de media. En net als bij Wilting vervaagde al snel de grens tussen optreden namens de politie, of op televisie verschijnen ten behoeve van Klaas of in dit geval Ellie.

Zelf zegt ze over dit transformatieproces als politiewoordvoerster in Het Parool: “Ik ben Ellie van de politie óp televisie.” Maar daar dacht de politieleiding kennelijk – zo lezen we ook – anders over. De blonde politieagente ‘was meer Ellie van de televisie geworden, dan Ellie van de politie’, zo vond men op het hoofdbureau aan de Elandsgracht in Amsterdam.

Koos Ellie Lust nog wel met hart en ziel voor haar werkgever? Die vraag hield de gemoederen binnen de politie flink bezig. Het ging écht fout, toen Ellie werd gevraagd om als BN’er mee te doen aan Wie is de Mol? en daarna nog een eigen televisieserie kreeg: Ellie op patrouille. In de euforie die televisiebekendheid met zich mee brengt, liet Ellie in een interview over haar televisieoptredens optekenen, dat zij open stond voor een mooi contract in het magische mediawereldje.

Wat moet je als werkgever doen, als een werknemer publiekelijk solliciteert naar ander werk, in dit geval een lucratief televisiecontract? Dan is er maar één optie over. Zo ook bij de politie in Amsterdam. En dus kreeg Ellie het dringende verzoek na te denken over de vraag of ze politieagent wilde zijn, of televisiepresentator. En vanaf dat moment is het hommeles tussen Ellie en de politie. Hetgeen vorige week leidde tot het vertrek van Ellie bij de sterke arm.

Van de sympathieke Ellie Lust, die alleen maar mooie woorden sprak over de politie, veranderde zij opeens in een schijnbaar rancuneuze ex-werkneemster die zich ernstig tekortgedaan voelde. Dit omdat men het niet goed vond dat zij zoveel tijd stak in haar televisiewerk en nog zo weinig betrokken was bij de politie zelf. Je zou zeggen: een normale reactie van een werkgever, maar Ellie ziet dat heel anders.

Dat heeft natuurlijk alles te maken met de weelde die je moet kunnen dragen als je zoveel aandacht krijgt als Ellie dankzij haar televisiewerk. En die rijkdom is Ellie duidelijk teveel geworden. Ik heb dat veel gezien in mijn 30-jarige tocht door televisieland. Presentatoren die oprecht denken dat ze bijzonder zijn, omdat ze op televisie hun geld mogen verdienen. En het moet gezegd: voor sommigen geldt dit ook. Ik denk dan aan talenten als Paul de Leeuw of Matthijs van Nieuwkerk. Zij zijn uniek en mogen dat best uitstralen. Maar Ellie Lust?

Ellie is vooral een BN’er geworden dankzij de politie. Haar kordate verschijning in uniform maakte van haar een televisiester. Dat is een enorm compliment, want dat lukt niet iedereen. Maar Ellie kan beter niet gaan geloven, dat ze een uniek televisietalent is, want dat is niet het geval.

In dat verband is het bijzonder onverstandig van Ellie dat ze nu boos de deur dichttrekt bij de werkgever die haar juist groot maakte. Anders dan bij de politie waar vaste inkomsten en een goed pensioen zijn geregeld in een cao, is een televisiecarrière volledig afhankelijk van de gunst van de kijker. En kijkers houden niet van natrappen naar een werkgever die zélfs bereid was Ellie een ‘terugkeergarantie’ te geven, mocht ze floppen in Hilversum. Het valt daarom nog te bezien wat er van Ellie overblijft nu ze haar uniform besmeurd heeft ingeleverd.

Onderwerpen