Hiltermann bezoekt de parel van de Kaukasus: Armenië
Op uitnodiging van de plaatselijke rotary schoot G.H.B. Armenië te hulp na geleden imagoschade door een mediahetze. Het is een alleraardigst land, waar iedereen een instrument bespeelt en de wijnen en brandy’s zich goed laten smaken.
Ընկերներ և ծանոթներ, Բարի՜ վերադարձ! De schaarse bollebozen onder u weten onmiddellijk dat het hier de traditionele Armeense vriendengroet betreft. Dit is geen fanfaronnade, noch pocherij met mijn alom geprezen polyglotheid, want ik heb een en ander ook maar gewoon uit de vertaalmachine van Google getrokken. Zogeheten orchideeëntaaltjes als Albanees, Georgisch en Ossetisch pik ik snel op, maar zo vaak kom ik nu ook weer niet in het sympathieke landje bezuiden de Kaukasus dat ik nu in vloeiend Armeens kan causeren.
Ik bevind mij op het moment van schrijven in de Poesjkin-suite van het Aleksander-hotel te Jerevan. Nu zult u denken: maar G.H.B., de oude Poesjkin was toch helemaal geen Armeniër. Nou, daar heeft u gelijk in, want dan had hij wel Aleksanderian Poesjkinian geheten.
Sterker nog: de beste man had het niet zo op dit vrolijke bergvolkje, want in de novelle Tazit schrijft hij nota bene: “Je bent geen Tsjetsjeen – je bent een oud wijf, een lafaard, een slaaf, je bent een Armeniër.”
Ik had Tazit toevallig bij me, in de grondtaal, en heb de passage aan de gerant van het Aleksander laten zien. Die haalde zijn schouders op en zei: ach, paron G.H.B., Poesjkin-hotel klinkt hoe dan ook een stuk vriendelijker dan Stalin-hotel of Atatürk-hotel.
Ik was voor het laatst in Jerevan op 27 oktober 1999, op uitnodiging van de Calouste Gulbenkian Foundation voor een praatje over de invloed van mijn goede vriend Chahnour Varinag Aznavourian op het naoorlogse Franse chanson. U kent hem wellicht beter onder zijn nom de plume Charles Aznavour.
Tegelijktijdig hield een Clingendael-delegatie in opdracht van het Europees Parlement een workshop over democracy, nation building and sustainability. De gemoederen waren ietwat verhit, want Armeniërs zijn heethoofden en houden niet van rollenspel. Premier Vazgen Sargsyan, parlementsvoorzitter Karen Demirchyan en zes parlementsleden kwamen tijdens deze afschuwelijke broedertwist tragisch aan hun einde (dat hun herinnering tot een zegen mag zijn). Sindsdien is het rustig in Armenië, op een piepklein conflictje met het mohammedaanse Azerbeidzjan over de christelijk-Armeense enclave Nagorno-Karnabach na.
Het hele artikel leest u op Blendle.
Bent u geïnteresseerd in meer artikelen van HP/De Tijd? Lees ze hier in onze gloednieuwe app.
