‘Ze zeggen dat de Jordaan de Jordaan niet meer is. Je reinste flauwekul.’
Bestaan ze nog, de bruine cafés in de gewezen Amsterdamse volkswijk, waar je met een pikketanussie aan de biljarttafel staat, terwijl de stem van Manke Nelis weerklinkt? Of zijn ze aan de veryupping ten prooi gevallen? Op kroegentocht door de hoofdstad. ‘Ze zeggen dat de Jordaan de Jordaan niet meer is. Je reinste flauwekul. Het was één armoebende. Niks gezelligs aan.’
Er is weinig zo nep als de toeristische claim van het ‘echte’ Parijs, Kreta, Torremolinos. In die ‘echte’ straatjes en wijkjes, claimen de gidsen (let op de verkleinwoordjes, ‘echt’ is kleinschalig en zeldzaam, je moet het met een loep zoeken in een zee van onecht), vind je de echte Parijzenaars et cetera, bezig met hun echte beslommeringen, die bij nadere beschouwing helaas helemaal bestaan uit clichés en dun zijn als ansichtkaarten.
In deze voorstelling van zaken zijn ‘studenten’ eeuwig aan het ‘discussiëren’, en zijn hun wijkgenoten, die er ‘van oudsher’ wonen, in de weer met hun ambachten en handeltjes in leuke winkeltjes of op de markt, gepaard gaande met veel authentiek gekrakeel maar gelukkig ook met ‘onvervalste’ humor.
Hoe ik erover denk, is dat een gisteren geopende winkel of café sinds gisteren echt is, dat de McDonald’s net zo echt is als de scheefstaande toren van Pisa ernaast, en Ikea niet onechter dan een ‘vintage’ meubelhandel: echte planken met echte gaten erin, echte ergernis bij het in elkaar zetten.
Open Nederlands kampioen authenticiteit, in bovenstaande zin van echtheidsmarketing en toeristische beeldvorming, is ‘sinds jaar en dag’, om in de sfeer te blijven, de Jordaan in Amsterdam. De beroemdste stadswijk van Nederland had ooit een gouden, tegenwoordig aan erosie onderhevige identiteit: die van een goudeerlijke, gezellige armoede, door het volk met de handjes de lucht in bezongen in hun bruine kroegjes, ter viering van hun eenvoud.
Zelfs de criminelen uit de Jordaan worden met liefde gekoesterd aan de warme boezem van de wijk. Ze geven af en toe een moordopdracht, oké, maar het zijn wel gewone jongens gebleven, niks geen poeha of moeilijk gedoe. Echte Jordanezen. Tot een paar jaar geleden bestond er in de Jordaan een toeristische Holleedertour langs het geboortehuis van de ‘topcrimineel’ Willem Holleeder, langs zijn lagere school, stamkroeg en het pleintje waar hij zijn eerste vechtpartijtje had.
Lees de rest van het stuk via Blendle.
