Hoe Jezus wordt misbruikt door de Paus en de pikken van zijn priesters
Al in 2010, negen jaar geleden dus, pleitte de bioloog en filosoof Richard Dawkins ervoor om de paus te laten arresteren voor het grootscheepse kindermisbruik binnen de Room-Katholieke kerk. Dawkins ging zelfs de straat op.
De paus van dienst was destijds Benedictus XVI, een Duitser die nog bij de Hitlerjugend had gezeten en die nota bene bij aankomst in Groot-Brittannië opmerkte dat het atheïsme verantwoordelijk was geweest voor de gruwelen van nazi-Duitsland en de Holocaust.
Een gotspe, je moet maar durven. Maar als je een katholieke priester bent, durf je nu eenmaal alles.
Dawkins, zelf atheïst, besloot in actie te komen. Hij hield toespraken waarin hij benadrukte dat de paus wist van het misbruik, maar die kennis liever onder de mijter wilde houden. Ook raadpleegde Dawkins juristen over de vraag hoe de katholieke kerk aan te pakken. Zij kwamen tot drie mogelijkheden:
- De paus aanklagen bij Internationaal Strafhof in Den Haag.
- Gerechtelijke vervolging wegens misdaden tegen de menselijkheid in gang zetten bij een staat of eventueel bij de Verenigde Naties.
- De paus vervolgen en hem via een civiele procedure – een klacht van burgers – voor het gerecht slepen.
Het ging allemaal niet door. De paus arriveerde gewoon aan in Edinburgh – hij ging later naar Londen – kuste de grond en deed zijn ding. En zijn priesters deden gewoon hun dingen, vaak vieze dingen. Het was overigens niet de eerste keer dat iemand juridische stappen wilde ondernemen tegen de Heilige Vader. In Nederland heb je de advocaat Jan Boone, die de rooms-katholieke kerk wil laten uitroepen tot een criminele organisatie, ongeveer zoals is gebeurd met de Bandidos en andere motorclubs. Maar ook Boone kwam niet ver, al haalde hij wel Buitenhof.
Waar alle juristen het wel over eens waren, is dat de slager in elk geval niet zijn eigen vlees moet gaan keuren. Met andere woorden: misbruik is een zeer ernstig delict dat niet door de kerk zelf moet worden onderzocht, maar door het Openbaar Ministerie of door een andere onafhankelijke instantie. Dat gebeurde, vreemd genoeg, vrijwel nergens.
Een Nederland kregen we Wim Deetman op ons dak, een CDA-Christen met veel respect voor het instituut dat katholieke kerk heet. Hij spoorde slachtoffers op, dat moet gezegd. Hij peuterde wat smartengeld los, dat moet ook worden gezegd. En hij kreeg bovendien wat slappe excuses los, dat moet gezegd, maar bij mijn weten verdween geen enkele Nederlandse geestelijke achter tralies. Mogelijk zijn er een paar verbannen naar de Ardennen, waar het altijd regent, maar dat moet dan zo in het verborgene zijn gebeurd dat niemand ervan weet. Ook alle bisschoppen en hulpbisschoppen bleven ongemoeid, geen enkele prelaat werd met pek en veren uit zijn parochie gedreven.
Ja, monseigneur Gijsen werd als viezerik aangewezen, maar die was een conservatieve gek. En nog net op tijd dood.
Afgelopen week zijn de kerkleiders, onder leiding van paus Franciscus, in het Vaticaan bijeengekomen om door te gaan met het keuren van hun eigen vlees. Er zullen veel protocollen zijn opgesteld, maar noch Interpol, de FBI, politie of justitie was daar aanwezig. Wel veel ouwe kerels in soepjurken en met rode petjes op. Urenlang hebben zij met elkaar “in dialoog” geconfereerd over de vraag hoe dat misbruik uit te bannen is. Je hoeft maar naar dat stelletje kwezels te kijken om te weten dat dat hun streven gedoemd is te mislukken.
Het is geen zaak van beter je best doen, of wetten naleven. De misbruikkwestie komt namelijk direct voort uit de structuur van de kerk zelf. In feite zit het nog dieper ingebakken: dat misbruik zit in de religie en speciaal in het christendom, zoals alcohol in de wijn. Het is het lekkerste, maar tevens het gevaarlijkste ingrediënt.
In hoofdzaak zijn er drie oorzaken, die ervoor zorgen dat de katholieke leer bij uitstek geschikt is voor kindermisbruik:
- Meer dan andere religies is het christendom de godsdienst van het lijden. Pijn hoort erbij, het is de essentie van leven en dood. Het kruis waaraan Jezus is genageld, is daarvan het symbool. Het valt niet te ontkennen: er zit ontegenzeggelijk een sadomasochistische kant aan het christendom. Wie misbruikt wordt, moet daarom niet te veel klagen. Hij (of zij) lijdt, maar dat lijden stelt niets voor in vergelijking met het lijden van Christus, die al het menselijk leed – dus ook het onze – op zijn schouders heeft genomen.
- Het Christendom is de religie van ascese. Jezus opereerde in zijn uppie. Hij predikte eenvoud en geweldloosheid. Hij legde het materiële af. Geheel naar de achtergrond is de mogelijkheid verdreven dat hij een vrouw had of in concubinaat leefde. De christen ziet in hem iemand zonder libido. Uiteraard masturbeerde Jezus nooit.
- De relatie van Christus tot de seksualiteit is overgebracht op zijn priesters. Zij zijn degenen die aan de mens uitleggen wat God heeft bedoeld. Maar door de eis van ascese, geformaliseerd in het celibaat, lopen zij voortdurend geil rond, met een enorme behoefte om hun leuter ergens in te steken. Dat is trouwens ook bij priesters in andere godsdiensten het geval. De tragiek is dat kinderen altijd dichtbij zijn.
Er zijn maar weinig monniken die in staat zijn tot werkelijke onthouding. Een paar jaar geleden heeft de hoogste geestelijke autoriteit van Thailand een telefonisch meldpunt in het leven geroepen, waar je als burger een monnik kunt verlinken, die zich te buiten is gegaan aan “drugs- en alcoholgebruik, alsmede aan seksuele losbandigheid”. In Ierland en Nederland is gebleken dat extreem gedrag door gebrek aan seks niet geslachtsgebonden is en ook onder de nonnetjes veel voorkwam. Hun seksuele pesterijen waren vaak nog erger dan die van hun mannelijke collega’s.
De drie bovengenoemd elementen vormen een gevaarlijke mix, waartegen niets valt te doen, zo lang de inhoud van de religie zelf niet wordt veranderd. De bijeenkomst in het Vaticaan zal in zo’n radicaliteit heus niet vooropgaan.
Zo lang de paus vrij rondloopt als het hoofd van een criminele organisatie is de belofte van de kerk om iets tegen misbruik te doen een tamelijk zinloze exercitie. In veel opzichten doet de katholieke kerk mij sterk denken aan de Sovjet-Unie, en de paus aan Stalin. Veel Russen dachten “als vadertje Stalin dit hoort, zou hij daar zeker iets tegen doen”. Niet beseffend dat het juist vadertje Stalin zelf was, die al dat ongeluk veroorzaakte. Zo denken ook veel katholieken telkens weer over de paus: als hij ervan wist, zou hij zeker het goede doen.
Nee, dus.
Een paar jaar geleden nog verklaarde onze eigen kapelaan Antoine Bodar dat hij namens de kerk best een paar jaar wilde gaan zitten om boete te doen. Als een soort remplaçant, want eigenlijk had de paus zakkies moeten plakken. Maar zelfs Bodar zat niet. Vermoedelijk was hij zo vaak op de tv dat hij geen tijd had om zich te melden aan de gevangenispoort.
Let op mijn woorden: er gaat in het Vaticaan niets veranderen, logisch want God is naar Eigen Zeggen het goede, eeuwig en universeel. Bij zijn priesters zullen de pikken blijven opbollen onder hun jurken. En zij zullen hem tevoorschijn halen en bij geopende kindermonden zullen zij prevelen: “Beatius est magis dare quam accipere”.
Het is zaliger te geven dan te nemen.
Amen.
