bron: anp

Waarom ik me erger aan het debat rond Lale Gül

Kemal Rijken heeft met ongemak en ergernis het debat gevolgd rond Lale Gül. In plaats van een voorspelbaar en rellerig debat te voeren, was het volgens hem zinvoller geweest om meer inzicht te verschaffen over de denk- en levenswijze van Turkse Nederlanders en een bredere groep Turken, onder wie vrouwen, aan het woord te laten.

Gepubliceerd op: 29/03 | 2021 Geplaatst in de volgende categorieën:

• Cultuur

door Kemal Rijken

• E-mail
• Twitter
• Facebook
• LinkedIn

Met ongemak en ergernis heb ik in de afgelopen weken het debat rond Lale Gül gevolgd. Ongemak, omdat ik mij als Nederlander met een Turkse achtergrond niet geheel herken in het beeld dat over Turken wordt geschetst. Ergernis, omdat dit voorspelbare en gepolariseerde debat vooral opiniemakers en politici dient, en niet in de laatste plaats haar uitgever. Dat wil niet zeggen dat ik de benarde positie van Gül wil bagatelliseren. Het is ontzettend treurig dat opnieuw een Nederlandse ex-moslim met de dood wordt bedreigd en ik wens haar alle sterkte toe.

Waar komt het ongemak vandaan? Het zit hem in de loop der dingen. Güls werk zou een ‘islamkritisch boek’ zijn, een aanklacht tegen de Turkse gemeenschap. Ze haalde er de grote talkshows mee en op de sociale media gingen haters tegen haar tekeer. Gül deelde de ergste verwensingen op Twitter en kreeg bijval uit rechtse en vrijzinnige hoek. Samen met politici van allerlei pluimage ondertekenden ze een petitie voor haar. Intussen was het boek al een bestseller geworden. Ook was het weer tijd voor ouderwets moddergooien. Rechtse opiniemakers verweten linkse mensen dat ze ‘te stil’ waren en hun linkse tegenpolen kwamen met tweets van Gül, waarin ze sprak van ‘oikofobie’ en flirtte met de omvolkingstheorieën van Thierry Baudet.