bron: TOM TEN SELDAM

Ja, waarom werken vrouwen eigenlijk niet?

Parttime-prinsesjes, deeltijddiva’s en (t)huismoeders: bijna nergens in Europa werken vrouwen zo weinig als in Nederland. Waarom eigenlijk niet, vroeg journalist en programmamaker Liesbeth Staats zich af. Eind 2020 verscheen daarover haar serie Waarom werken vrouwen niet?’ bij de NPO, maar deze serie leverde eigenlijk meer vragen dan antwoorden op. Daarom is er nu een boek waarin ze het deeltijdmysterie verder uitdiept. “Er gaan veel te veel ondermaats presterende mannen door de mazen van het net.”

Gepubliceerd op: 07/12 | 2021 Geplaatst in de volgende categorieën:

• Media

door Eva Selderbeek

• E-mail
• Twitter
• Facebook
• LinkedIn

Nee, haar serie Waarom werken vrouwen niet? bleek inderdaad niet genoeg antwoorden te geven op de vraag waarom vrouwen zo weinig werken in Nederland, vertelt Liesbeth Staats. “Ik ging met die ene centrale vraag op pad: waarom werken vrouwen niet? Ik vroeg me af wat de achtergronden waren van het feit dat vrouwen hier zo weinig uren maken in vergelijking met de rest van Europa. Waar ik aan het einde van de serie op uitkwam was: het is de Nederlandse cultuur die dit veroorzaakt. Maar wat is die cultuur dan? En hoe komen we daar toch aan?” In haar boek wilde ze vooral ook haar verbazing kwijt. Over het feit dat de werkcultuur in ons land zo mannelijk is, maar ze zich daar eigenlijk nooit zo van bewust was. “De omgeving is vaak makkelijker voor mannen om in te functioneren dan voor vrouwen, simpelweg omdat mannen deze werkomgevingen grotendeels hebben vormgegeven.”

Dat zij zelf ook lang in die mannencultuur heeft gemanoeuvreerd, daar kwam ze pas achter tijdens haar zoektocht. Staats was lange tijd een van de vaste presentatoren van Brandpunt. Als een van de eerste vrouwelijke gezichten van het actualiteitenprogramma bleek zij wel klaar voor de actualiteitenindustrie, maar de traditie nog niet voorbereid op haar. In het boek vertelt ze over doorpassessies in winkels waar vrijwel alleen mannenkleding beschikbaar is en brainstormmeetings waarin onderwerpen worden afgeschoten omdat ze niet bij de doelgroep zouden passen. Lees: te veel vanuit vrouwelijk perspectief. Het maakt dat ze tijdens haar Brandpunt-tijd meegaat in de mannelijke cultuur, en daarbij passende onderwerpen pitcht. Maar nu is daar dit boek, met een titel die uitlokt tot kritiek. ‘Weer een vrouwenboek over een vrouwenprobleem.’ Was de angst om daarop afgerekend te worden er nu ook? Nee, antwoordt Staats beslist. “Ik ben er zo van overtuigd dat dit niet enkel een vrouwenprobleem is. Het is een probleem van iedereen. Als er ergens ongelijkheid bestaat, is het nog zo dat altijd de benadeelde partij voor verandering moet zorgen. Dat is onzin, het is juist ook de verantwoordelijkheid van de bevoordeelde partij.”