Het Nederlandse verlangen naar gemeenschapszin is gevaarlijk
Ilja Leonard Pfeijffer acht de roep om meer gemeenschapszin eerder gevaarlijk dan positief. Italië is volgens hem in dit opzicht verre van de heilige graal. En politici die in Nederland met dit argument schermen, zijn vooral conservatief en verlangen naar een wereld van vroeger. 'Wat behulpzaamheid lijkt, kan neerkomen op een beknotting van persoonlijke vrijheden.'
Waar er wordt gemijmerd over gemeenschapszin, die volgens velen in Nederland is teloorgegaan en in ere zou moeten worden hersteld, wordt Italië vaak als voorbeeld aangehaald. Daar betekent het woord ‘familie’ nog iets. Hulpbehoevende bejaarden worden niet weggestopt in verzorgingstehuizen, maar door hun kinderen liefdevol in huis opgenomen. Kinderen van werkende ouders worden niet afgeleverd bij de crèche, maar door hun opa’s en oma’s opgevangen en verzorgd. Lokale gemeenschappen organiseren zich in kerkelijke parochies, die hongerigen voeden, zieken verzorgen, armen kleden en immigranten huisvesten. Mensen helpen elkaar.
Zoals u weet, woon ik in Italië en ik kan u zeggen dat dit allemaal waar is. Ik kan moeiteloos uit eigen ervaring en waarneming voorbeelden geven die dit beeld van de Italiaanse gemeenschapszin bevestigen. Tegelijkertijd ben ik een grote, universele wijsheid deelachtig geworden, die ik thans zal onthullen. Bijna alles heeft twee kanten.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
