Dwangmatige polygamie
Veel biografen plaatsen hun onderwerp op een voetstuk; Annet Mooij doet in haar boek over interviewer en schrijver Ischa Meijer (1943-1995) eerder het tegendeel.
In 2020, 25 jaar na de plotselinge dood van Ischa Meijer, werden er verschillende monumenten opgericht voor de interviewer en schrijver. Zo verscheen een keuze uit zijn werk in de prestigieuze reeks Privé-domein, bracht de VPRO een podcastserie uit onder de noemer Waarom Ischa Meijer Nederlands beste interviewer was en maakte Michiel van Erp een vierdelige televisiebewerking van I.M., het boek waarin Connie Palmen een ode brengt aan Meijer en aan hun hartstochtelijke relatie.
Natuurlijk was dat boek háár verhaal, háár ervaring van die onvermijdelijke liefde. Maar dat die heel wat minder uitzonderlijk was dan Palmen in I.M. suggereerde, is een van de ontnuchterende conclusies van de Ischa Meijer-biografie die Annet Mooij onlangs publiceerde. Want Meijers overdonderende aandacht, de stroom cadeaus, de voortdurende telefoontjes, de reizen en de herhaalde liefdesbeloften die Palmen ten deel vielen, pasten in een patroon. Precies zo ging Ischa te werk bij een onafzienbare reeks vrouwen die aan Palmen voorafgingen, laat Mooij zien. Sterker, de schrijfster komt in de tekst veel minder aan bod dan eerdere geliefden als Marti Sleeman, Els Timmerman, Thea Cohen, Jenny Arean of Berthe Meijer. En zelfs tijdens Palmen hield Ischa Meijer er nog verschillende ‘bijvrouwen’ op na.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
