Over de zwaarte van wielrennen (die soms wel, maar vaker niet te meten is)
Frank Heinen zag een interview met Nathan van Hooydonck, die vorige maand zijn pasgeboren zoon verloor. "Misschien wel het zwaarste aan wielrennen is dat het leven ernaast doorgaat, altijd maar, elke dag opnieuw."
Wielrennen is een zware sport. Je vergeet het wel eens, in alle opwinding, in alle vreugde over het op het punt van openbarsten staande seizoen. Misschien wel het zwaarste aan wielrennen is dat het leven ernaast doorgaat, altijd maar, elke dag opnieuw. Dat de wielrenner alle angsten, zorgen, verdriet en spanning uit het dagelijks bestaan meesjouwt wanneer hij op de fiets stapt. Je mag niet klagen, zeggen mensen die zelf ook wel wielrenner hadden willen zijn. Je moet niet klagen, zeggen wielrenners zelf. Klagen kost energie, en van energie heeft de renner altijd te weinig. Maar ergens over vertellen is geen klagen. Vertellen kan de boel opentrekken, vertellen over hoe je je niet alleen fysiek afbeult, maar ook geestelijk de grenzen opzoekt van wat haalbaar is.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
