Spring naar de content

Ongeloofwaardig vriendenclubje

Nederlandse filmmakers die op zoek zijn naar een vrouwelijke twintiger of dertiger voor het vervullen van een hoofdrol kunnen dezer dagen putten uit een brede selectie. Boven aan de meeste verlanglijstjes prijkt vermoedelijk de naam Carice van Houten. Maar als deze (terecht) bejubelde actrice niet beschikbaar is, dan zijn er aardig wat alternatieven voorhanden. Om er een paar te noemen: Eva van de Wijdeven, Halina Reijn, Hadewych Minis, Lotte Verbeek, Maria Kraakman, Kim van Kooten, Anna Drijver, Sylvia Hoeks, Maryam Hassouni, Susan Visser…De lijst kan naar hartelust worden aangevuld. Toneel, kleinkunst en cabaret vormen immers vanouds ook dankbare visvijvers voor filmtalent. En hoeveel vrouwen staan er niet te trappelen bij het vooruitzicht eens de stap van tv naar film te mogen zetten?

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Redactie

Bracha van Doesburgh hoort natuurlijk ook thuis in dat rijtje. In 2005 maakte zij indruk met een sterke, ‘dragende’ rol in de komedie Het schnitzelparadijs. In de vijf jaar die sindsdien zijn verstreken, hebben we haar weliswaar met enige regelmaat op televisie (S1ngle) en in de bioscoop (Moordwijven) zien langskomen, maar toch minder vaak dan je op basis van dat sterke optreden in Het schnitzelparadijs had mogen verwachten.

Met De eetclub treedt Van Doesburgh nu weer wat nadrukkelijker op de voorgrond. De verfilming van de bestseller van Saskia Noort beschikt over een omvangrijke ensemblecast (onder anderen Halina Reijn, Peter Paul Muller, Angela Schijf, Birgit Schuurman en Thom Hoffman), maar de enige échte hoofdrol is de door Van Doesburgh vertolkte Karen.

Deze jonge moeder neemt bij aanvang van het verhaal met echtgenoot en dochtertje haar intrek in een nieuwe villawijk. Ze treedt daar toe tot een stel vriendinnen die zich in een ‘Eetclub’ hebben verenigd. Achter het vrolijke ‘met ons gaat alles prima’-exterieur van Karens verse kennissenkring blijken gaandeweg allerlei emotionele, financiële en relationele sores schuil te gaan.

Het aardigste dat over De eetclub valt op te merken, is dat Van Doesburgh weer een prima acteerprestatie levert. Ze zet Karen neer met een afgewogen mix van naïviteit en doortastendheid. Helaas komen de andere personages een stuk minder uit de verf. Daar komt nog bij dat het verhaal zo weinig spanning heeft dat je amper van een thriller kunt spreken en er van meet af aan iets mis is met de sfeertekening. Ik had althans geen moment het idee dat ik naar échte vrienden zat te kijken. Nu valt natuurlijk te betogen dat zulks nu juist de pointe van de film is. Laat me dan terugslaan met een (verhaspelde) uitspraak van Johan Cruijff: “Vóór ik geloof dat mensen géén vrienden meer zijn, moet ik eerst geloven dat ze dat wél zijn.” De opdringerig knerpende filmmuziek en het loeistrakke design dat bijna elk vertrek domineert, doen de film ook al geen goed. Als we De eetclub vergelijken met die ándere recente verfilming van een bestseller van Saskia Noort – Terug naar de kust – dan wint die het qua sfeer, karakters, geloofwaardigheid, spanningsopbouw en balans.


Aan Van Doesburgh heeft het niet gelegen. Hopelijk krijgt zij binnenkort een herkansing.

De eetclub: Robert Jan Westdijk. Vanaf 25 november in de bioscoop.