Dodelijke middelmaat
Luisterend naar Girl Gone Wild, de openingstrack van Madonna’s nieuwe album MDNA, schoot mij een van de meest geciteerde uitspraken van wijlen Pim Fortuyn door het hoofd: “Ach mens, ga toch koken!” Misogyn? Seksistisch? Welnee, het was pure irritatie door wat ik hoorde. Madonna is de Queen of Pop en adel verplicht. Driekwart van de klanken die op MDNA te horen zijn, waaiert, eveneens tot mijn grote irritatie, op mooie lentedagen uit de raampjes van voorbijrijdende auto’s. Derderangs dansmuziek die hare majesteit onwaardig zou moeten zijn. Met name de deuntjes die zij met de Franse producer Martin Solveig in elkaar heeft geflanst, klinken ongelooflijk middelmatig.
Vooral die laatste kwalificatie is dodelijk: Madonna ging wel vaker op haar bek, maar op een veel avontuurlijkere manier. Een van de weinige memorabele tracks op het album is het door William Orbit geproduceerde Gang Bang. Daarin probeert zij aartsrivale Lady Gaga wat grofheid betreft naar de kroon te steken, een poging die bijna slaagt. En dan is er de killerGroove van I’m Addicted, een geslaagde samenwerking met het Italiaanse clubsucces Benny Benassi.
De albumtitel MDNA is een inkorting van Madonna’s naam en een verwijzing naar MDMA, het werkzame bestanddeel in xtc. Die link had zij beter niet kunnen leggen. De euforische werking die dit chemische stofje opwekt, blijft bij het beluisteren van madonna’s ‘twaalfde’ achterwege.
