Die koppen van Roemer & co zijn niet meer te verdragen
Ik weet niet hoe het u vergaat, maar ik kan ze even niet meer aanzien. De koppen van Alexander Pechtold, Geert Wilders, Emile Roemer, Sybrand van Haersma Buma en Jolande Sap.
Deze week debatteren zij in het kader van de algemene beschouwingen, maar als de manier van oppositievoeren die zij hier tentoonspreiden, indicatief is voor wat ons de komende vier jaar onder het tweede kabinet-Rutte staat te wachten, dan zullen veel in politiek geïnteresseerden zich er verveeld van afkeren.
Emile Roemer van de SP is zo link op het verraad van de PvdA, dat hij zijn afschuw over die Judas van een Samsom niet meer kan onderdrukken. Haat is misschien te boud, maar het begint in de buurt te komen. Nog één malicieus, superieur lachje van de PvdA-leider over een domme opmerking van ‘onze Emile’ en de SP’er vliegt ‘m aan, trekt ‘m achter het katheder vandaan en scheurt ‘m aan stukken.
Roemers belangrijkste grief: Samsom heeft zelfs D66 rechts ingehaald door de aow-leeftijd sneller dan het Lente Akkoord te verhogen.
Roemer heeft gelijk, maar weet als geen ander dat in onderhandelingen standpunten verlaten of bijgesteld moeten worden. Neemt niet weg dat Samsom straks wel weer met iets terug moet komen om de naar zijn partij overgestapte SP-aanhang tevreden te stellen.
Dan Wilders. Dat haar, dat accent, die eeuwige verontwaardiging, het wordt me teveel. Volgens Wilders is Mark Rutte door de reeks belastingverhogingen in het deelrapport de ‘kampioen lastenverzwaringen’ geworden, geheel in tegenspraak met beloftes uit de verkiezingen. De komende jaren zullen wij Wilders nog vaak zien in die rol, maar hij zou moeten weten dat zijn geloofwaardigheid na het weglopen van het Catshuis-beraad volledig is verdwenen. Rutte zal hem de komende jaren keer op keer aanhoren, geduldig en met milde spot, en hoeft in zijn beantwoording niets anders te doen dan te zeggen: ‘Meneer Wilders, u bent destijds weggelopen van uw verantwoordelijkheid, niet ik. Maar u. Dan wordt het lastig praten met elkaar.’
Sap van GroenLinks is vooral heel verdrietig dat het mede door haar geïnitieerde Lenteakkoord aan stukken is gereten. Destijds stak ze haar nek ervoor uit, wat haar in eigen kring niet in dank werd afgenomen want GroenLinks verloor zes zetels. Ik sluit niet uit dat Jolande Sap, wier positie al aan een zijden draadje hangt, op een dag in huilen uitbarst over al het onrecht dat haar is aangedaan en de Tweede Kamer verlaat om vervolgens directeur te worden van een kenniscentrum voor doorgedraaide windmolens.
Ach, Pechtold: weer doet hij niet mee, ondanks een bescheiden zege op 12 september. Terwijl de D66-lijsttrekker in het geheel niet zou misstaan op het bordes naast Rutte en Samsom, want erg post-liberaal en erg ‘pampergeneratie’. Pechtold wilde weten waarom Samsom deze zomer het Lenteakkoord niet wilde ondertekenen vanwege de scherpe Europese eis om het overheidstekort tot onder de drie procent te houden, de nullijn voor ambtenaren te handhaven, de btw-verhoging van twee procent door te zetten en vanwege het opkrikken van de aow-leeftijd. Terwijl de meeste van die maatregelen nu wel in het deelakkoord terug te vinden zijn en zelfs zijn aangescherpt (zie de aow-leeftijdsverhoging).
Op zichzelf zinnige kritiek, maar ook Pechtold weet dat er een andere realiteit is ontstaan na 12 september. Niets zo veranderlijk als de politiek, en als Pechtold straks zou mogen aanschuiven, dan zal ook de D66-voorman blijken te beschikken over een ruggegraat van rubber.
Buma tenslotte: ik begin bijna met de man te doen te krijgen. Leider van een partij die sinds 2003 in een vrije val is geraakt (van 44 zetels naar 13 in nog geen tien jaar). Een partij waarvan menigeen zich begint af te vragen wat de boodschap nog vermag te zijn. En dan ook nog geprovoceerd worden door die Wilders, die meende dat de politieke leider Buma zijn CDA-ministers in het demissionaire kabinet beter alsnog kon terugtrekken. En dat sloot hij dus niet eens uit. De tragiek van het CDA kan niet beter worden geïllustreerd: een kabinet laten vallen dat allang is gevallen.
Kortom, de voltallige oppositie ontbeert het aan geloofwaardigheid. Het zijn weer dezelfde gezichten die voor de zoveelste keer hun afkeer tonen, een afkeer die we zo goed kennen, van wie je weet dat ze stuk voor stuk bereid zijn die in te leveren voor een stukje regeringsverantwoordelijkheid, desnoods voor een baantje als staatssecretaris: alles beter dan weer vier jaar in die Kamer te moeten vertoeven.
Misschien is daarom de tijd aangebroken om die koppen maar eens te vervangen door nieuw, jong grut dat hun generatiegenoten Rutte en Samsom op een andere manier repliceren. Misschien wel ‘constructief oppositievoeren’, zoals de verstandige SGP-voorman Kees van der Staaij dat eens noemde, al was het maar in het belang van het land dat snakt naar politieke rust en naar werkbare, reële oplossingen in plaats van oeverloos gekissebis en solootjes voor de Haagse bühne of de microfoon van PowNews.
