Het einde van de man breekt aan
De man is binnenkort overbodig of tenminste misbaar. Wij vrouwen halen al betere cijfers op school en zijn sneller klaar met studeren. We hebben tussendoor ook gereisd, want dat kunnen we ook. We hebben sneller een vaste, goede baan en maken graag carrière.
Werken kunnen wij vrouwen alsof ons leven ervan af hangt, van lage tot hoge posities zullen we bekleden. We verdienen genoeg geld voor onszelf of voor ons hele gezin en in de toekomst zullen we langzaamaan steeds meer goedbetaalde banen vullen en steeds meer bedrijven overnemen. En met het moderne werken dat ook (gedeeltelijk) thuis kan, kunnen we bovendien ernaast kinderen grootbrengen.
Die kinderen kunnen we niet alleen baren en zogen – dat konden we altijd al – maar we kunnen ze begeleiden in hun leven, we kunnen ze ook naar voetbal brengen op zaterdag en leren fietsen, timmeren of vliegen. We kunnen zelf gaten boren in huis en helpen met wiskunde huiswerk van dochterlief.
Zoals Jan Latten voorspelde in HP/De Tijd van 5 oktober 2011 neemt de vrouw in het moderne gezin in de toekomst een meer centrale rol in: “Ook zie je meer stiefgezinnen met een ambulante vader. Een man die door verschillende vrouwen als verwekker wordt ingezet. Het zal veel minder vanzelf duidelijk zijn wie echt de biologische vader is of wie familie van elkaar is.”
Even later in het stuk zegt Latten dat er genoeg tekenen zijn die er op wijzen dat we een matriarchale samenleving krijgen. Want: onder de dertig zijn voor het eerst in de geschiedenis meer hoogopgeleide vrouwen dan mannen. Het kenniskapitaal zit de komende decennia vooral bij vrouwen. “In feite hebben slimme vrouwen daarmee geen man meer nodig om in hun levensonderhoud te kunnen voorzien. Dat doen ze zelf.”
De meeste vrouwen in mijn omgeving, inclusief ikzelf, zijn hoogopgeleid en verdienen hun eigen geld – niet zelden meer of evenveel als manlief. Afgelopen vaderdag postte iemand op Facebook een bericht aan ‘alle moeders die ook vader zijn’: want we kennen nu eenmaal veel vrouwen die naast de moederrol thuis ook de vaderrol – soms uit vrije wil, soms omdat er geen keus is – op zich nemen.
Een paar vrouwen in mijn omgeving, inclusief ikzelf tot voor kort, zorgen niet alleen voor het geld en het huis maar ook voor de kinderen. Het zijn geen zielige verhalen, het zijn geen slachtoffers van slechte relaties: het is soms een bewuste keuze. Het zijn sterke vrouwen, ze kunnen het.
Misschien heeft Hanna Rosin in The End of Men (2012) gelijk, dacht ik. Het einde van de (macht van de) man is nu nog niet aangebroken, maar over een tijdje wel. Zoals Rosin in dit artikel op Slate toevoegt aan haar boek, weet zij ook wel dat de grootste leiders van de wereld op dit moment nog mannen zijn. Maar dat we nog niet aangekomen zijn in die wereld waarin mannen van slechts klein belang zijn, betekent volgens de schrijfster nog niet dat we daar in de nabije toekomst niet zullen komen.
Een kritiek op het boek kwam van Elma Drayer in Trouw, de anekdotes en voorbeelden uit Rosin haar eigen omgeving maken het boek volgens Drayer niet geloofwaardig. Maar stel nou dat ze wel gelijk heeft? Het is namelijk helemaal niet zo ongeloofwaardig. We kunnen het echt zelf, wij vrouwen.
Misschien willen we het niet altijd, of niet allemaal, maar we kunnen het wel. Mannen zijn gedwongen om net als vrouwen steeds meer alleskunners te worden, en dat zie je ook om je heen gebeuren, ze moeten wel bijblijven. Ze moeten zorgen dat ze tenminste een beetje nodig te blijven. Volgens mij is er weinig zo vernederend voor een man als helemaal niet meer nódig zijn. Hopelijk doen ze het.
Want vrouwen kunnen misschien wel zonder mannen, het is alleen dodelijk saai.
