De afstandsbediening van de sidderaal
De sidderaal vangt zijn prooi met een stroomstoot. De aal kan een spanning van zo’n 600 volt genereren met behulp van een grote hoeveelheid elektrische cellen die een soort natuurlijke batterij vormen. In Science beschrijven Amerikaanse onderzoekers het effect van die stroomstoot op een prooi.
De wetenschappers registreerden het effect van de stroomstoten op het lichaam van verdoofde vissen. Krachtige stroomstoten doen de spieren van een prooi ongecontroleerd samentrekken, waardoor het dier niet kan vluchten. De onderzoekers konden aantonen dat de stroomstoten niet rechtstreeks de spiercellen treffen, maar wel de motorische zenuwcellen die de spierbeweging sturen. Dat bleek toen ze met een injectie de communicatie tussen zenuwcellen en spiercellen verstoorden, en de stroomstoten nauwelijks effect bleken te hebben.
De onderzoekers vergelijken de strategie van de aal met een afstandsbediening, waarmee het dier de controle over de lichaam van zijn prooi overneemt, met behulp van het eigen zenuwstelstel van het slachtoffer. De sidderaal heeft nog een ander trucje achter de hand: met behulp van een reeks stroomstoten met lagere spanning speurt hij zijn omgeving af. Die zwakke stroomstoten doen de spieren van vissen in de omgeving samentrekken, zodat ze hun locatie verraden.
