Hoe DWDD zichzelf zijn bestaansrecht teruggaf
Hoewel er nog iedere dag ruim een miljoen mensen tussen zeven en acht in de avond afstemmen op De Wereld Draait Door, was het imago van het programma de laatste periode aan afbreuk onderhevig. Jonathan van het Reve schreef een vlijmscherpe column in de Volkskrant, Jan Smit liet op dit medium eveneens weinig heel van Matthijs van Nieuwkerk en consorten. Beide heren hekelden de futiliteit van het programma, dat was verworden tot veredelde reclameshow. Wie de totaal mislukte ode aan Prince zag, wist: dit is over, de magie is weg. Tot de uitzending van woensdagavond.
Ja, het programma begon met tafelheer Giel Beelen die zijn Giels Talentenjacht – een privéproject dat buiten de Westergasstudio en de ochtendshow van de dj op weinig aandacht hoeft te rekenen – aanprees, maar daarna brandde de aflevering los. Het werd een talkshow zoals een talkshow hoort te zijn, met relevante gasten, een gedreven gastheer en scherpe randjes. En zonder kattenfilmpjes.
De sterïodenuitzending werd in gang gezet door Sylvana Simons, die zich eerder op de dag had aangesloten bij de politieke beweging DENK, van PvdA-deserteurs Tunahan Kuzu en Selcuk Öztürk. Kuzu was meegekomen naar Amsterdam, net als de eerder toegetreden Farid Azarkan – om de diversiteit te benadrukken. Simons, met grote regelmaat gast en tafeldame in de talkshow, werd desalniettemin op het rooster gelegd door Van Nieuwkerk.
De gevestigde politieke partijen zouden, volgens Simons, bijdragen aan de verdeeldheid aan de samenleving. Een kritische, relevante vraag van Beelen over het beginnen van een eigen ‘hokje’ en dus meer verdeeldheid kwam hem op een boze, verongelijkte blik te staan van de nieuwbakken politicus, een boze blik die haar gelaat tijdens het gesprek slechts zelden zou verlaten. Het knetterde, zeker als Van Nieuwkerk – duidelijk weinig gecharmeerd van de twee mannen van DENK en hun werkwijze – Simons vroeg naar de standpunten van de beweging waar zij zich bij aan had gesloten.
Of ze het opvallend vond dat DENK zich niet achter Ebru Umar schaarde (‘Nee, helemaal niet’) en ze daar achter stond (‘Jazeker’), vroeg Van Nieuwkerk, die wel scherper had moeten zijn toen Simons stelde dat er ‘in ons land niets anders gebeurt’. Wat ze vond van de manier waarop haar nieuwe partij had gehandeld tijdens de stemming over de erkenning van de Armeense genocide, waarbij ze tegenstemmers hadden gefilmd en online gezet. “Wat vind jij ervan?”, luidde de groepvijfretoriek van Simons. Van Nieuwkerk erkende het raar te vinden, ‘namen en shamen’. “Tegelijkertijd zie je dat de gevestigde partijen en de mainstreammedia continu hetzelfde doen,” zo stelde Simons, wederom verongelijkt, in haar niet onderbouwde respons. Een opmerking van Beelen over het missen van verbinding werd weggelachen, die snapte er niets van. Op de achtergrond schudde Neelie Kroes het hoofd.
Het contrast tussen Simons en Kroes, die samen met Prins Constantijn aanschoof om te praten over Startup Fest Europe, maakte de aflevering alleen maar sterker. Kroes had de rust, charme en humor die haar voorgangster ontbeerde. Simons doet er goed aan de twee gesprekken eens naast elkaar te leggen en te zien wat een ontspannen grapje, ook na een kritische of lastige vraag, kan doen voor een gesprek. Kroes en de Prins waren eveneens op hun hoede, maar niet bang. Het bracht Van Nieuwkerk in verlegenheid, hij moest schakelen en deed dat ook. In de studio werd gelachen.
Toen moest Nico Dijkshoorn nog komen. De huisdichter die de laatste periode wegkwijnde achter zijn doodgeslagen biertje, raakte de spijker op de kop met zijn bijdrage. Een verwijzing naar het deels verboden gedicht van Böhmermann, de almaar bozer wordende Sylvana, de werkwijze DENK en het laatste item van de dag: ‘Sander van de Pavert die spot met onze koning, en de broer van onze koning die daar sportief bij blijft zitten. En het allerspannendst zo direct: kunnen ze bij DENK wel lachen om grappen als het om de Nederlandse koning gaat. We gaan kijken’.
Het werd de slagroom en de kers. Van de Pavert vertelde over het luisterboek dat hij had gemaakt, waarin zijn favoriete LuckyTV-personage Willy schitterde. Na een filmpje draaide de camera naar de Prins. Of hij er om kon lachen, vroeg Van Nieuwkerk met groot plezier. “Ja,” was zijn verbale en non-verbale antwoord. Mevrouw Kroes kon er ook om lachen, meneer Kuzu kon er ook om lachen. Terwijl de politicus ongevraagd het verschil tussen de situatie Erdogan en LuckyTV uitlegde, sloeg Van de Pavert zijn hand voor zijn ogen. Daarna kon er weer gelachen worden. In de studio en na afloop. DWDD gaf zichzelf op een avond zijn bestaansrecht terug.
De hele aflevering kunt u hier terugzien.
