Spring naar de content

Haags kinderleed

SP-Kamerlid Nine Kooiman neemt deze afscheid van de landelijke politiek. De reden: ze is sinds een jaar moeder en vindt het niet te combineren om zich zowel voor haar zoontje als haar baan 200 procent in te zetten. Vooropgesteld: een te respecteren keuze. Maar toch, wat zegt de keuze van Kooiman over de arbeidscultuur in Den Haag?

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Wiek van Gemert

Andere politici maken namelijk andere keuzes dan Kooiman. Zo heeft Klaas Dijkhoff eveneens ongeveer een jaar een kind, maar hij maakt sindsdien alleen maar méér carrière. Van staatssecretaris naar minister en nu VVD-fractievoorzitter. Hoe hij dat combineert: “Ik probeer iedere dag thuis te zijn. En in principe lukt dat ook. Nou ja, niet altijd.” En als papa Dijkhoff gaat carnavallen, dan gaat Dijkhoff junior mee. Dat zijn dochter afgelopen carnaval pas een half jaar oud was en nog niet kon staan was geen probleem volgens Klaas: “Dat kan ik dan ook niet altijd.”

Dijkhoff doet als ouder misschien wat hij mogelijk acht, maar kiest uiteindelijk voor zijn baan. Een stap verder gaat Lodewijk Asscher, wiens vrouw ook fulltime werkt. De PvdA-leider maakt pas in de loop van de ochtend afspraken in Den Haag, eerst brengt hij namelijk zijn kinderen naar school in Amsterdam.  Ook aan dinerafspraken doet de oud-minister niet. Hij eet elke dag met zijn gezin. “Pas als mijn kinderen slapen ga ik weer aan het werk.” Schoolvakanties voor de kleine Asschers? Dan neemt ook papa vrij.

Werkcultuur

Asscher is daarbij kritisch op de werkcultuur – iedereen moet in Den Haag 24 uur per dag beschikbaar zijn en dat maakt het volwaardig ouderschap onmogelijk. Ook over het signaal dat de keuze van Kooiman afgeeft is Asscher scherp.

De tekst loopt hieronder door.

Dat die cultuur verstikkend kan zijn valt in mijn ogen inderdaad haast niet te ontkennen. Toen Jesse Klaver een papadag inlaste tijdens de formatie kreeg de GroenLinks-leider een storm van kritiek over zich heen. Maar wat nou als hij helemaal geen tijd vrijmaakt voor zijn kinderen? Die cultuur leunt nog heel erg op het idee dat er iemand (lees: een vrouw) thuis zit voor het kroost.

Vrouw/man

Voor het geval het nog niet was opgevallen: alle bovenstaande voorbeelden zijn mannen. Toegegeven, dat komt grotendeels door een gebrek aan vrouwelijke fractievoorzitters. Wat een rol kan spelen in dat gebrek: voor een vrouw kan het nog moeilijker zijn om de combinatie Kamerlid/ouder te volbrengen. Marianne Thieme was de eerste Nederlandse parlementariër ooit die met zwangerschapsverlof ging, die mogelijkheid bestaat namelijk pas sinds 2006.

De tekst loopt hieronder door.

Nine Kooiman
CDA-Kamerlid Madeleine van Toorenburg heeft haar dochter Jasmijn mee in de zomervakantie voor het vragenuurtje in de Tweede Kamer. Beeld:

De man van Kooiman mag dan wel zorgtaken op zich nemen, zo normaal is dat niet. Mannen besteden nog altijd gemiddeld 9 uur per week (!) minder aan huishoudelijke taken.

Timemanagement

Het is uiteindelijk een kwestie van timemanagement. Afgezien van de mannenbroeders van de SGP bestaat er politieke consensus dat betaalde arbeid en ouderschap niet twee losstaande entiteiten zijn die langs de lijn van geslacht verdeeld moeten worden, maar dat beiden hand in hand zouden moeten gaan. Een kritische blik op de cultuur van 24/7-beschikbaarheid zou er aan bijdragen dat dit ook mogelijk is. Daarnaast verwachten vooral vrouwen, volgens CBS-onderzoek, dat een ouderschap hun kansen in hun werkgebied en op de arbeidsmarkt nadelig beïnvloedt.

Bijkomend voordeel: een kritische kijk op de werkcultuur zou een broodnodig tegengas zijn tegen de schrikbarende stijging in burn-outs die Nederland teistert.

Zolang Tunahan Kuzu (overigens ook vader van twee kinderen) tijd heeft om naast zijn Kamerlidmaatschap ook een zetel te bekleden in de Rotterdamse gemeenteraad, moet het toch mogelijk zijn zowel een goede ouder als een goede volksvertegenwoordiger te zijn.

Belangrijk is dan wel dat een afspraak met de kinderen even serieus genomen wordt als een afspraak met bijvoorbeeld de vakbond. Als iemand (zoals Kooiman) zich dan alsnóg liever 200 procent voor één van de twee taken in wil zetten, is dat hem/haar van harte gegund.