De Nederlandse kust: van onheilsplek tot populair verblijfsoord
Journalist Martin Hendriksma schreef een boek met 25 bijzondere verhalen over de Nederlandse omgang met haar kust – van de Allerheiligenvloed in 1570 tot eind deze eeuw, wanneer de stijgende zeespiegel ons opnieuw bedreigt. “Er moeten maatregelen genomen worden om te voorkomen dat de kust over twintig jaar is volgebouwd en in de zomer totaal wordt overstroomd door festivalgangers of ander volk.”
In Aan zee. Een kroniek van de kust krijg je een beeld van hoe de Nederlandse omgang met haar kust zich in de loop der tijd heeft ontwikkeld. Hoe zou u deze ontwikkeling beschrijven?
“In vergelijking met landen als Engeland, Duitsland en Frankrijk ontdekte Nederland de kust relatief laat als badgelegenheid. Wij hadden last van het feit dat wij van oudsher een grote angst voor het water hadden en bovendien waren we in de jaren dat het badtoerisme opkwam bezet door de Fransen. Napoleon bouwde liever bunkers dan badhuizen. Het eerste badhuis verscheen in 1820 in Scheveningen en dit was echt een plek voor de elite. Het zat kilometers van de strandopgang zodat werd voorkomen dat het gewone volk zou gaan staan kijken hoe de elite te water ging. Na de geleidelijke emancipatie van de arbeiders was het strand vanaf ongeveer 1910 voor iedereen geworden. Kamperen nam een enorme vlucht en in kranten verschenen advertenties over wat voor kleren je dan aan moest en hoe je een tent diende op te zetten. In de afgelopen vijftien jaar zie je dat het strand wordt overlopen. We zouden weer meer moeten nadenken over welke bezoekers we waar aan de kust zouden willen ontvangen.”
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
