In de koers is de beste niet altijd de sterkste, en andersom. Fuck de verwachtingen, leve de verrassing. Frank Heinen blikt terug op de Ronde van Vlaanderen.
Van de ruim duizend columns die Frank Heinen op deze plek over sport heb geschreven, gingen er een stuk of vijftien over Messi. Nu denkt hij: 15 op ruim 1.000, dat zijn er 985 te weinig.
De sportliefhebber wil geboeid worden, schrijft Frank Heinen. Een sport waarbij mensen door de sneeuw ploegen en aan het eind wint een Oostenrijker, is geen sport, maar een soort touwtrekken voor de benen.
Een jaar voor Ajax dat dansend en zingend begon en eindigt in drijfzand. Dit heeft – schrijft Frank Heinen – te maken met de obsessieve aandacht voor transferbeleid.
Mathieu van der Poel won zondag zijn tweede wereldtitel. Een prestatie van formaat, vindt ook Frank Heinen, die probeerde het succes van de veldrijder onder woorden te brengen.
Volgens mij is Toon Gerbrands geen domme man, zoals ik ook niet denk dat iemand als Van Basten een domme man is. Wel denk ik dat cynisme besmettelijk is, schrijft Frank Heinen.
In navolging op Ronaldo, Pogba en Messi at Franck Ribéry een gouden biefstuk. Frank Heinen onderzocht dit fenomeen en dook in de wereld van voetballende gourmands.
Daar lag ze, schrijft Frank Heinen. Mond op een stevige kier, spoortje slaapspuug op de wang en een gezicht zo gekreukt als Robinson Crusoes nette blouse. 75 miljoen schoon aan de haak.
Mathieu van der Poel is zo veel beter dan de rest is dat zijn tegenstanders vechten voor een meet and greet met zijn achterwiel, schrijft Frank Heinen.
Dit is dus column duizend, schrijft Frank Heinen. In feite ‘Sportcolumn-van-mijn-hand-voor-HP/De Tijd-duizend’, maar dat bekt minder lekker, behalve als je Johnny van Doorn heet, of Jan Peter Balkenende.